Kirkjuritið - 01.12.1941, Qupperneq 30

420
Jón Helgason:
Desember.
salem dagana eftir innreiðina, þótt ýmislegt sé þar, sem
vér hefðum getað óskað, að betur liefði verið upplýst en
gert er. Að koma Jesú til borgarinnar hafi vakið mikla
eftirtekt og mikið umtal, virðist mega lesa á milli lín-
anna. Fregnirnar um hann höfðu eðlilega borist suður til
höfuðborgarinnar, og ræður því að líkum, að mörgum hafi
verið forvitni á að sjá þennan mann, sem auk alls annars,
sem um hann var sagt nýstárlegt, gerði jafnvel tilkall til
að vera hinn fyrirheitni Messías. Innreiðinni sjálfri hafa
menn að líkindum skopast að, enda hlaut slíkur „Messias
á ösnufola“ að koma almenningi fyrir sjónir sem skop-
mynd, svo frábrugðin sem hún var myndinni af hinum
fyrirheitna Messíasi, sem menn geymdu í liuga sér. En
það var annað, sem menn gátu ekki skopast að, heldur
urðu sárgramir yfir. Það var musterishreinsunin, — að
Jesús tekur sér vald til að reka út úr helgidóminum þá,
er verzluðu þar og víxluðu peningum, samkvæmt gamalli
venju, — að því gátu menn ekki skopast, heldur urðu sár-
gramir, enda heimta þeir nú, að liann segi sér með hvaða
valdi hann geri þetta — hvaðan hann hafi það vald. Tel ég
líklegast, að það hafi verið þessi framkoma lians í must-
erinu, sem gerir það að verkum, að upp frá þessu eru
það æðstuprestarnir og öldungarnir — þ. e. ráðið mikla,
sem mest ber á í óvinafylkingunni, en fræðimannanna
og Faríseanna gætir sama sem ekki, því að helgidómur-
inn og alt, sem að honum laut, var undir umsjón og yfn--
ráðum þessara manna. Ég geri ráð fyrir, að þeir, sem
Jesús rak með svo harðri hendi út úr musterinu, hafi
beinlínis kært hann fyrir æðstu prestunum og öldungunum.
Enda eru það nú þessir menn, sem hefjast handa gegn
Jesú og setjast á ráðstefnu um, hvernig takast megi að
fá hendur í hári lians.
Við síðustu dvalardaga Jesú í Jerúsalem eru tengdai
langdýrlegustu endurminningar mannkynsins. Aldrei
skína með tignarlegri ljóma yfirburðir Jesú yfir andstæð-