Kirkjuritið - 01.09.1948, Qupperneq 22

196
KIRKJURITIÐ
þýtt eftir Welhaven um kirkjubyggingu Ólafs helga, sem
tröllin ætluðu að granda með því að fella yfir skriðu.
Það eru líka sjálfsagt heiðarleg og virðingarverð vinnu-
brögð það, þegar skáldið með natni er að reyna að fella
stein við stein og snikka til steinana, svo að þeir tolli í
hleðslunni, eða þá hefir annað lagið úr torfusneplum,
til að halda saman grjóthrönglinu, og mokar svo upp í
því, sem fyrir hendi er, mold og leir stundum. Það get-
ur sjálfsagt orðið úr þessu veggur, sem stendur — kann-
ske hans búskapartíð. En vinnubrögðin Matthíasar þau
eru, stundum a. m. k., líkari Ólafs, sem
Sköfnung dró og hjaltið kyssti,
hristi brandinn beint að Dvalins dyra vegg,
Drottins mark í loftið risti,
og svo raðast skriðan í lög og kirkjan er reist og stendur
um aldir. Svo yrkir skáldið af Guðs náð.
Eitt af kvæðum Matthíasar er eftirmæli eftir barn hans,
Elínu Ingveldi. Þar segir hann:
Kenndi eg fyrr á köldum sorgardögum,
kveið eg snemma djúpum spjótalögum.
Vanur vosi og sárum
verður spar á tárum.
Kuldinn leitar inn á hörðum árum.
Þá man hann eftir, hvað gert er við mann, sem finnst
helfrosinn eða skaðkalinn. Það er ekki farið með hann
inn í hita, heldur er hann lagður í snjó, og Matthías kveður:
Kuldinn leysir klakabundinn varma.
Kom því hel og þíð upp forna harma.
• Dóttir, ljúfa lilja,
lát þinn föður skilja
gegnum ísinn herrans hlýja vilja.
Matthías gat víst sagt eins og Skugga-Sveinn, að hann
hafi „kulda þolað, frost og él,“ jafnvel þann kuldann, sem