Kirkjuritið - 01.05.1954, Blaðsíða 35

Kveðjuorð við útíör
séra Hálídanar prófasts Helgasonar.
Þegar ég á að mæla fáein orð eftir kæran vin og sam-
verkamann í Prestafélagi íslands og Þjóðkirkju, séra Hálf-
dan prófast Helgason — kemur mér fyrst í hug þetta
vers í Jóhannesarguðspjalli:
Jesús sá Natanael koma til sín og segir um hann:
„Sjá, sannarlega er þar Israelíti, sem ekki eru svik í.“
Ég hefi þekkt séra Hálfdan frá því, er hann var drengur,
sá hann fyrsta sinni í Dómkirkjunni í Reykjavík í bekk
hjá móður sinni og systkinum, en faðir hans messaði. Á
heimili þeirra ríkti mikil guðrækni, húslestrar hafðir um
hönd og bænalífi lifað. Allt þetta mun hafa haft dýpri
áhrif á drenginn en jafnaldra hans grunaði, er tóku þátt
Weð honum í ærslum og leikum, því að hann var tápmikill
og fjörugur félagsbróðir. I 5. bekk Menntaskólans var
hann staðráðinn í því að lesa guðfræði og þá að líkindum
gerast prestur eins og forfeður hans í báðar ættir.
Þannig sá Jesús hann koma til sín þegar á unga aldri.
Guðfræðinámið stundaði hann af miklum áhuga og
dugnaði og varð prestur hér fyrir nær 30 árum og sótti
aldrei héðan. Þarf ég ekki að lýsa því starfi fyrir yður.
En mér skilst, að það hafi verið hafið í þeim anda, sem
mestu varðar:
Æ, hversu brann þá mín unga önd
fyrir orð hins lifanda að stríða.
Lét hann svo um mælt við mig löngu síðar, að kjarni
hverrar og einnar prédikunar ætti að vera Kristur sjálfur.
„Já, hver prédikun á að vera Krists prédikun," sagði hann
°ft, og prédikanir hans, þær er ég heyrði, báru því vitni.
Lotning hans og ást til Krists duldist ekki. Líklega hafa