Kirkjuritið - 01.10.1955, Síða 8

342
KIRKJURITIÐ
hluta á þingum, og skynsemistrú sneið sér þröngan stakk
hyggjuvitsins. En það er hvorttveggja, að hyggjuvitið
hrekkur ekki til að staðfesta von og trú hjartans, og
hinir miklu leyndardómar verða sízt skýrðir með kenni-
setningum, sem orðnar eru lítt skiljanlegar. Og löng og
latnesk orð lærðra manna, sem þeir nota í viðureign sín
á milli, eru oftast tóm nöfn og hvorki skýring né speki.
Skynsemin er Guðs gjöf, og henni ber að fylgja, það sem
hún nær. Það þarf enginn að óttast, að hún beri oss á
leiðarenda! En þó hún hafi sín takmörk, þá hefir hún
samt taumhald á hugboðum og þolir ekki það, sem fer
í bága við hennar betri vitund. Trúfræðin er þarfur þjónn
kristinnar kirkju. Hún er tilraun til að koma orðum að
kristilegri trú og lífsskoðun, og þarf að standa fyllilega
á sporði „þessa heims“ vizku. En orðin hrökkva oft ekki
til að forma hin dýpstu sannindi og hinztu rök. Oftlega
verðum vér að segja með skáldinu: Ég bíð unz birtir yfir
og bjarminn roðar tind (D. St.).
Svo er Guði fyrir að þakka, að „systematisk guðfræði"
er ekki homsteinn kristninnar. Hún var ekki til á tíð
postulanna, enda mundi þeim fiskimönnum hafa gengið
illa að átta sig á ýmsu í siðari skólaspeki. Vér notum
oft hið góða, gamla orð: barnatrú, og það skyldi enginn
halda, að það tákni einhvern styttan útdrátt úr háskóla-
trúfræði. Bamatrú á miklu skyldara við það, sem Jesús
segir: Nema þér verðið eins og börn! Skyldi hann ekki
hafa verið fyrstur til að sjá þetta og segja, að það er
eitthvað í barnsins bláu augum, og einlæga uppliti, sem
vér megum sízt glata, hve gömul, sem vér verðum? Og
þó glatast það oft — og vinnst aftur við mikla lífsreynslu
og íhugun. Barnatrúin er trúnaðartraust barnsins til móð-
ur og föður. Hinum fyrsta grát var svarað með um-
önnun, og barnið finnur sig óhult við brjóst móður sinnar.
Heimilið er bamsins heimur, og það þroskast við sögur
og æfintýr, myndir og tákn, sem verða á vegi þess. Er
það ekki þetta trúnaðartraust, sem Jesús vildi vekja og