Kirkjuritið - 01.10.1955, Page 10

344
KIRKJURITIÐ
að koma á framhlið meðal annarra stórmenna. Mér varð
sem söfnuðinum, þegar Einar prestur Skúlason flutti þar
kvæði sitt, Geisla, „að kirkjan fylltist af sætum ilm“.
Svo er og um hið veglega musteri tvö þúsund ára kristni;
þar ilmar af mikilli sögu. Það geymir allar tilraunir krist-
inna manna til að koma orðum, myndum eða táknum,
sálmum og helgisiðum að sinni trúarreynslu. Þeir helgu
dómar er mikill arfur, og einhver hjálp við allra hæfi.
Vér erum ekki í sjálfheldu vorrar eigin litlu reynslu, en
fáum þá hjálp, sem dómgreind vor og þroski leyfir. „Trúa
mundi ég ef Njáll segði,“ dettur manni í hug í viðurvist
hinna helgu manna. Mest ber þar á tilraunum manna til
að gera sér grein fyrir Kristi. Honum eru valin öll stærstu
heiti, og ná þó öll orð og myndir skemmra en menn
vildu. Hann er Messías, Logos, önnur persóna þrenningar-
innar, konungur og keisari, og situr í öndvegi með gull-
kórónu. En hann er þar líka lagður í jötu, og einnig þyrni-
krýndur, hæddur og krossfestur. I þessu volduga musteri
eru mörg ölturu og kapellur. Ein þeirra er helguð ís-
lenzkri kristni. Helgasti dómur þeirrar kapellu eru Passíu-
sálmar Hallgríms Péturssonar, og ganga þeir næst guð-
spjöllunum, sem geymd eru í kór á háaltari.
Líf og kenning Jesú er kirkjunnar leiðarvísir. En án
krossfestingar hans og upprisu væri vísast hvorki kirkja
né kristni. Ég kveiki á kertum mínum við krossins helga
tré (D. St.), og lýk máli mínu með þessu erindi:
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
eg undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og vemdar hverja rós,
frá þínum ástar eldi
fá allir heimar ljós.