Kirkjuritið - 01.10.1955, Blaðsíða 37

KRISTINDÓMSFRÆÐSLA BARNA
371
Auðvitað er þetta efnisval aðeins uppástunga, sem stendur
til bóta. Aðalatriðið er þetta: Ég vil leggja til, að vér náum
samkomulagi um þau frumatriði, sem vér teljum skylt að hvert
fullvita fermingarbarn kunni skil á, — já, kunni utan að.
Og ég vil heldur að kröfurnar séu of smáar og þeim sé
fullnægt, en of miklar og að flestir fari í kring um þær eða
vanræki þær.
6.
Ég hefi reynt að tala um mikilvægt og yfirgripsmikið mál
með sem minnstum orðalengingum. Ég hefi því forðazt alla
útúrdúra og útskýringar. Ég hefi heldur ekki fært fram nein
reynsludæmi, enda berum vér allir skyn á þessi mál og höfum
í þeim mikla reynslu — flestir.
Ég hefi hafið þetta mál sem starfshvöt en ekki deilugrund-
völl. Ég undirstrika þetta að síðustu:
Nú eru aldahvörf í lífi kirkjunnar. Hún er á ný orðin trú-
boðskirkja um víða veröld. Hin breyttu viðhorf krefjast nýrra
starfsaðferða, aukins starfs á ýmsum sviðum. Það verður meira
en áður spurt um athafnir í stað orða. Krafizt beinnrar fræðslu
í stað margra fyrirmæla.
Og enn þetta: Á dögunum greip ég af hreinni tilviljun niður
í gamla húsvitjanabók. Presturinn gefur þar öllum vitnisburð.
Um sjálfan sig segir hann: „Vill vanda sig.“ Þetta er fagur
vitnisburður, það sem hann nær. Og ég vona líka, að vér eigum
hann allir. En vér erum ekki kallaðir til þess að róa hver
sínum báti — eitthvað á miðin.
Vér erum kallaðir til þess að standa saman og sækja saman
undir merki meistarans, — fram til betra mannlífs og siðbjart-
ari tíða.
Og hvar, ef ekki í uppfræðslu æskunnar, eigum vér og getum
vér lagzt allir á eitt, svo að það verði lýðum ljóst, að hér er
kirkja, sem hefir boðskap að flytja og blygðast sín ekki fyrir
hann, heldur trúir því, að hann sé öllum til sálubóta og sálu-
hjálpar.
Og ef vér sameinumst í starfi, munum vér vaxa að virðingu.
^jóðin tekur á ný að rækja kirkju sína, — og Drottinn mun
gefa þjónum sínum ávexti erfiðisins.
Þá ávextina, sem vér kjósum helzta: Að guðsríki eflist í
landinu.