Kirkjuritið - 01.01.1956, Blaðsíða 27

PISTLAR
17
i'aua til að bæta úr þessu og lánar myndirnar endurgjaldslaust.
Sama máli gegnir um sum sendiráðin í höfuðstaðnum. En úrval
þessara mynda er enn allt of lítið og fæstar þeirra að mínum dómi
verulega góðar. Ég tel, að kirkjan og fræðslumálastjórnin eigi
að taka hér höndum saman og leysa þennan vanda. Myndirnar
þurfa ekki allar að vera úr Biblíunni eða jafnvel af einhverju
kristilegu. Fagrar landslagsmyndir mega gjarnan fljóta með.
Jafnvel myndir til að vekja hlátur. En þær þurfa allar að vera
þannig úr garði gerðar, að hægt sé að sýna þær í heild, eða köfl-
um á stuttum tíma (helzt 12—15 mínútum) og vera fagrar, hríf-
andi og sannar.
Fræðslumálastjórnin er þessu máli mjög hlynnt og er þess að
vænta, að ekki standi á oss prestunum að brjóta með henni ísinn.
Sorpritin.
Það var ekki rétt hermt í blaðagrein, að kirkjan liti með velþókn-
Un a utgáfu sporritanna. Biskup landsins hefir barizt gegn þeim
með stuðningi sumra prestanna, og þótt árangurinn sé enn ekki
mikill á „æðri stöðum“, þá er samt ekki útséð, nema eitthvað verði
unnt að stemma stigu við þessu leirrennsli, þótt hægt gangi.
Kvenfélagasambandið hefir líka nýlega mótmælt þessari út-
gáfustarfsemi. Fleiri hafa tekið í slíkan streng. Mér er t. d.
kunnugt um, að bæði fræðsluráð og safnaðarnefnd Kópavogs-
kaupstaðar hafa skorað á verzlanir og biðskýli að hafa ekki þenn-
a'v varning þar til sölu. Bifreiðafélag í Reykjavík hefir samþykkt
a ^aia þessi rit ekki vera til sýnis í biðskýli sínu. Þetta eru allt
lænufet, en fall eikarinnar hefst líka með einu höggi.
Sýn páíans.
Morgunblaðið flutti þá fregn, eitt íslenzkra blaða, að Krist-
m hefði vitrast páfanum í veikindum hans. Þetta gerðist, er páf-
iun var þyngst haldinn, og fæstir hugðu honum líf. Var hann á
2