Kirkjuritið - 01.12.1959, Qupperneq 6

436
KIRKJURITIÐ
unni í Betlehem. En hið sama getur orðið með andlegum hætti.
Dýrð jólabarnsins getur látið verða skínandi bjart yfir mann-
heimi og ummyndað hann. Brautin blasir einnig við helg og
heið, er það síðar gekk. Þetta er allt svo einfalt mál, en þó svo
djúpt, að mannshjartað skilur það aldrei til fulls. Betlehems-
barnið getur orðið mannkyninu allt, sem það þráir innst í
hjarta, og sýnt því föðurinn, veru hans og vilja. Því að Jesús
Kristur er sjálfur fegurst mynd Guðs, sem mennirnir fá aug-
um litið. Með lífi sínu, dauða og upprisu er hann hæsta hug-
sjón mannkynsins, fullkomnunar takmark þess, vegurinn til
Guðs, sannleikurinn og lífið, frelsarinn frá synd og dauða.
Til hans á því leið mannkynsins að liggja eins og fulltrúa
þess forðum, hirðanna og vitringanna, að jötunni, burt frá
náttmyrkrunum til dagstjörnunnar eilífu.
En hvað um hinn innra heim — heim þinnar og minnar
sálar? Skín þar ljós í myrkri? Eru þar runnin upp jól?
Eigum vér frið guðssamfélagsins í Jesú nafni, finnum vér
velþóknun Guðs yfir mönnunum?
Vér þekkjum ef til vill mörg til myrkurs, sem getur skyggt
á gleði jólanna og gagntekið oss með skelfingu. Oss hefir ef til
vill farið eitthvað svipað og lítilli stúlku 2—3 ára gamalli.
Hún hafði sofnað í rökkrinu á legubekk í stofunni, en þegar
hún vaknaði, var orðið aldimmt. Ofboðsleg hræðsla greip hana,
og hún hrópaði upp yfir sig: „Pabbi, pabbi, ég er týnd“. En
þegar vér köllum þannig til föður vors á himnum, þá bíður vor
fljótt sama reynsla sem stúlkunnar: Vér erum aftur komin í
föðurfaðminn.
Guð bænheyrir alltaf barnið sitt.
Það er svo gott að vera barn á jólum.
„Nema þér snúið við og verðið eins og börnin, komizt þér
alls ekki inn í himnaríki," sagði hann, jólabarnið. Já, bezt af
öllu væri að snúa við og verða eins og það.
Komum í anda með fjárhirðunum og vitringunum og veit-
um því lotningu, þar sem það hvílir við móðurbarminn:
Varir þínar, barn, munu bergja á bikar þjáninganna og
munnur þinn boða oss hjálpræði af anda, krafti og lífi.