Kirkjuritið - 01.12.1959, Blaðsíða 17

KIRKJURITIÐ
447
þetta eitt og allt, líkt og heimaalningnum, sem sér aldrei út
úr þröngum dalnum og gerir sér ekki i hugarlund, að neitt
leynist undir yfirburði tjarnarinnar. Og mannlífið verður þá að-
eins stutt bæjarleið, sem farin er í tilgangsleysi eftir öllum
sólarmerkjum að dæma.
Þá finnst mér ólíkt að hugsa til langsýni og djúpskyggni
Einars Benediktssonar:
Er nokkur æðri aðall hér á jörð
en eiga sjón út yfir hringinn þröngva
og vekja, knýja hópsins blindu hjörð
til hærra lífs — til ódauðlegra söngva.
Og svo kvað Einar — ofar skýjum — um lífið og dauðann:
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
Sem betur fer eru þessi „sælu sannindi“, svo ég noti orð Jón-
asar Hallgrímssonar, betur rökstudd en tilgangsleysiskenningin
og grafardýrkunin.
Ég er þess líka fullviss, að Hannes Pétursson á eftir að kafa
dýpra og sjá hærra en hann lætur nú uppi. Hann er af þeim
stofni og á til þess augun og vængina. Hefir aðeins ekki brot-
ið enn af sér skurn tízkunnar.
Ljót klessa á haglegu verki.
Björn Th. Björnsson sigraði, sem kunnugt er, glæsilega í sam-
keppni um nýja skáldsögu og hlaut 75 þúsund krónur í verð-
laun úr Menningarsjóði. Bók hans bregður upp skemtilegri og
minnisverðri mynd, og er að flestu leyti haglega gerð og víða
af mikilli kunnáttu. En á tveim, þrem stöðum, þar sem skáldið
segir frá fundum þeirra elskendanna, Ara Guðmundssonar á
Reykhólum og Sólveigar Björnsdóttur, hirðstjóradótturinnar á
Skarði, slær út í fyrir höfundi. Honum fer þá líkt og málara,
er missti snöggvast pensilinn í svaðið og léti slarkförin sjást
á léreftinu. Það, sem hér um ræðir, eru ekki neinar ástalífs-