Kirkjuritið - 01.12.1959, Síða 37

KIRKJURITIÐ
467
gerningur var ágætur og gestrisni hinna sænsku prestskvenna
frábær. Ferðirnar, bæði til Stokkhólms og Skokloster, voru
farnar algjörlega í boði þeirra. Rausn sænsku prestskvennanna
ásamt náttúrufegurðinni og veðurblíðunni varpar ljóma á minn-
ingu mótsins.
Anna Bjarnadóttir.
Draumur tímans er ótti. Gamli Cicero kenndi, að fyrirlitning á
dauðanum væri æðsta takmark mannsandans. Sú spekingshugsun er
óviðjafnanlega djúp og frábær, meðal hinna merkustu kenninga, er
komið hafa fram á þessari jörð. Kristur kom til þess að sigra dauð-
ann — og menn gæti þá vel að því, að sonur Guðs átti þar við hinn
líkamlega dauða, því að um andlegan dauða eða afnám hinnar eilífu
mannssálar var ekki að ræða. í þriðja lagi mætti þá og geta þess
hér, að Sókratesi sjálfum var jafn ljúft að hverfa dauður sem lif-
andi til hins ókunna heims. Allt þetta byggist á órjúfanlegu sam-
bandi tímavillunnar við banaóttann. Nú er enginn tími lengur til
— segir engillinn. Orðið eilífð er fundið meðal þeirra, sem hafa von-
ir og grun um tímalausa veröld. Fyrir þann, sem veit sig ódauðlegan,
eru aldir aldanna horfnar inn í eitt óendanlegt augnablik.
Einar Benediktsson.
Guð gaf hverju barni sínu, ásamt Opinberuninni, tvo leiðsagnar-
engla: Annan til að veita huganum speki, en hinn til að færa hjart-
anu frið. „En hingað til hafa hin fáráðu börn jarðarinnar hvorki
tileinkað sér spekina né friðinn." (Úr gyðinglegri helgisögu).
Kærleikurinn sóar öllu, sem hann á, en er jafn auðugur eftir. —
Bailey.
Vitrir menn læra meira af heimskingjunum en heimskingjarnir
af spekingunum. — Cato.
Sá, sem engan krossinn ber, verðskuldar enga kórónu. -— Quarles.