Kirkjuritið - 01.08.1960, Blaðsíða 5

KIRKJURITIÐ
339
Ég bið kirkju mína þess, að hún láti aldrei hrekjast inn í
helli, en muni ávallt ábyrgð sína gagnvart öllu lífi þýzku þjóð-
arinnar. Ég bið hana þess, að hún gefist aldrei upp fyrir mátt-
arvöldum þessa heims. Ég bið þess, að Guð varðveiti kirkjuna
fyrir þeirri freistingu að bugast af anda áróðursins, sem æðir
alit umhverfis hana. Guð hefur gefið börnum sínum anda kraft-
arins, kærleikans og agans, — ekki þann anda, sem berst við
aðra í blöðunum og lætur skoðanamun valda persónulegum
árásum.
Ég bið þess, að því krappari sem veraldarkjör kirkjunnar
verða, því meir styrki Guð einingu hennar, svo að hún megni
að greina hismið frá kjarnanum. Ég bið þess, að trúum, hlýðn-
Um kristnum mönnum fjölgi, svo að ný játningakirkja megi
rísa á rústunum, ef þjóðkirkjan skyldi hrynja, og þar myndi
trúir mótmælendur enn öruggara vígi. Ég bið fyrir öllum, sem
eiga embætti að gegna í kirkjunni, að þeim fallist ekki hugur
við vaxandi vanda og straumhvörf timans. Því erfiðari hlut-
verk, því meiri blessun. Hættuleg tímamót líða hjá. Kristur
varir.
Ég bið einkum fyrir þeim, sem lífið er orðið byrði vegna að-
stæðna tímans og hætta vofir því yfir, að þeir glati trú sinni.
Einn er sá, sem veitir þessum kjarklausu mönnum styrk. Að-
stæðurnar ráða ekki úrslitum mannlífsins, heldur trúin, sem
fús er þess að þola þjáningar. Og sú trú fullkomnast við fyrir-
heit Drottins miskunnarinnar.
f þeirri trú hef ég reynt að lifa. Eitt sinn samdi ég yfirlýs-
tnguna í Stuttgart, þar sem vér játuðum sök kirkju vorrar.
Einn kaflann og hann mjög mikilvægan, samdi Martin Nie-
^nöiler. Hitt samdi ég. Ég vil ekki skilja svo við þennan heim,
að ég játi ekki hlutdeild mína í þeirri sök, sem vér játuðum al-
*r- Ég játa einnig, að „ég hefði átt að sýna meira hugrekki og
e*ga heitari kærleikseld“. En ég trúi því, að miskunn Guðs sé
^eiri sök vorri. Fyrirgefning Guðs hefur verið líf mitt hvern
hag. Þess vegna bið ég nú alla, sem ég hef syndgað gegn, að
fyrirgefa mér, eins og ég fyrirgef öllum, sem hafa syndgað
Segn mér.
Á.G. íslenzkaöi.