Kirkjuritið - 01.08.1960, Blaðsíða 43

KIRKJUIUTIÐ
377
fleira til. Ég gekk einu sinni sem oftar í kirkju í Reykjavík, —
eina hinna rúmbetri. — Ég kom fyrstur kirkjugesta og kaus
mér sæti á aftasta bekk. Guðsþjónustan var borin uppi af virðu-
legum presti, sem flutti fagra prédikun, þjálfuðum söngflokki
og ágætum organleikara. Mín megin í kirkjunni sat kona með
sitt ungmennið til hvorrar hliðar á áttunda bekk fyrir framan
mig, Hinumegin sat einn maður á þriðja bekk aftan frá og þrjár
konur, — mér virtust þar fara þrjár kynslóðir, — í fremsta
bekknum. Er þá upptalið það, sem þátt tók í þeirri guðsþjón-
ustu. Næst þegar ég var við messugerð, var ég í þessari kirkju.
Svo kynlega vildi til, að hér var nákvæmlega sama tala við-
staddra, þegar allt var talið. Þegar við, sem hér sátum, risum
úr sætum okkar í messulok og sungum öll, sem eitthvað gát-
um raulað, „Faðir andanna", þakkaði ég bljúgum huga, hve
kirkjan okkar var lítil. Mér fannst ég skilja betur en mér hafði
áður auðnazt, hina alþekktu bæn, þar sem Drottni er þakkað,
að hann „hefur leyft mér að taka þátt í sameiginlegri guðs-
þjónustu safnaðarins“. Mér fannst kirkjan, sem ég sagði ykkur
frá, vera byggð yfir slíkt hyldýpi fátæktar, að mér hraus hug-
ur við, enda vaknaði hjá mér spurningin: Getum við „tekið
þátt í sameiginlegri guðsþjónustu safnaðarins” í slíku umhverfi,
þótt fágað sé? Er ekki einmitt samhugur þeirra, er hana sækja,
það, sem gefa henni mest gildi, — helga hana? Hversu tekst
að skapa hann við slíkar aðstæður? Þessum spurningum mun
ég ekki freista að svara hér. En ég held, að svar safnaðarins
sé a. m. k. að nokkru fólgið í þrem fyrstu liðunum, sem ég var
að freista að leggja hér fram. En hvert þróun þjóðlífsins kann
að bera byggð okkar, er trauðla á færi okkar að fullyrða. Þar
úíður lokasvarið reynslunnar.
Við megum ekki missa sjónar á því, að húsið sem slíkt er
ekki hið eina, sem um er að ræða í þessu efni, og er þó fjarri
^ér að líta það smáum augum. Það er kristindómurinn í hug
°g hjarta kynslóðanna, sem allt veltur á. Og þekkið þið aðra
stoínun vænlegri til að rækta hann og vernda en kirkjuna?
Eða þurfum við hann ekki? Þarf ekki enn að hreinsa til, —
jafnvel í musterinu? Er þeirra ekki enn þörf, er brestur ekki
újörfung til að halda hlífiskildi yfir þeim, sem grýttir eru vegna
e*gin undansláttar eða fyrir spillt umhverfi, nema hvort tveggja
sé? Er okkur aidrei þess styrks vant, sem traustið eitt á æðri