Kirkjuritið - 01.05.1964, Síða 4

194
K I RKJ IJI! I T1 n
alls staðar viði angum. Kvikmyndir og sjónvarp opna þeim, sem
vilja, nýja lieima. Þessi hrærigrautur ósamkynja efnis hlýtur
að orka mjög truflandi á hugi uppvaxandi æskufólks, sem leitar
að lífsmarki: einhverri meginstefnu í hinni villigjörnu veröld.
Ennfremur er mála sannast að menningarvitar nútímans —
rithöfundar, leikskáld, ljóðskáld, gagnrýnendur og umsagnar-
rnenn blaða, útvarps og sjónvarps — hneigjast nú mjög til nið-
urrifs og umbyltinga. Það skortir sízt harðar aðfinnslur varð-
andi það, sem oss er áfátt og er það ekki lastandi. En liins veg-
ar er áberandi skortur á lýsandi hugsjónum, uppörfunum og
augljósum markmiðum, sem vert sé að stefna að. Án skýrra
markmiða eða brennandi áliuga, verða bæði metnaðarkapp og
hvers konar strit að pokahlaupi í stað ánægjulegrar skyldu-
kvaðar.
Almennu skólunum veitist æ lorveldar að leysa þessi vanda-
mál sakir þess að sí meiri tími fer í undirbúning prófanna. Og
eins er erfiðleikum bundið fyrir kirkjuna að gera það með sín-
um venjidega hætti, því að hversdagsleg starfsemi hennar og
helgiþjónusta beinist að hinum fullorðnu, og þeim einum þeirra
á meðal, sem skilning liafa á þeirri þjónustu. Málefni og verka-
hringur ungra starfs- og skrifstofumanna bera ekki oft á góma
í prédikunarstólunum.
Þess vegna verður að grípa til annarra ráða, og því koma,
æskulýðsstarfsemin, áhugamannafélög, sérskólar og náms- og
æfingaskeið, svo sem í Hollowford, hér til sögunnar. Mér er það
sérstakt ánægjuefni að margar þessar stofnanir eiga hér sína
fulltrúa. Allar stefna þær að líku marki eflir mismunandi leið-
um, sakir fjölbreytni fólksins.
Fyrst af öllu leitast þær við að skapa mönnum það sjálfs-
traust, sem vaknar við sigur á miklum erfiðleikum og að kom-
ast að torsóttu marki. Þetta er einkum nauðsynlegt, þegar þeir
menn eiga lilut að máli, sem sakir ónógs sjálfstrausts liafa helzt
úr lestinni á námsbrautinni.
öllum, sem þessum málum eru kunnugir, mun Ijóst, hversu
vaknandi sjálfstraust á einhverju sviði, hreiðist út til annarra
sviða. Vel getur til dæmis svo farið að sá, sem skarar fram úr i
fjallgöngu, sæki sig líka í lífeðlisnámi.
I öðru lagi er þess freistað að þroska skapgerðina. Þetta læt-