Kirkjuritið - 01.12.1965, Side 12

442
KIIÍKJUIUTIÐ
ælla aA' jieir, sein síðar knnna um að fjalla, jiegar vér, sem
munum hinn ógleymanlega séra Bjarna og geymum mynd liins
tilkomumikla skörungs, erum horfnir, að jieir, sem jní konia
til, niuni og skilja jiað af Jiví, sem eftir liann varðveitist, að
hann var um sína tíð höfðingi hræðra sinna í ræðustóli. Hann
varð það ekki af J)ví að jnið út af fyrir sig væri honum keppi-
kefli eða viðmiðun í starfinu. „Vér erum ekki ráðnir sem
mælskusnillingar, en kallaðir af Drottni sem vottar“, sagð'i
liann einu sinni. Hann var heillundaðnr maður. Þess vegna
vilili hann umfram allt vera drottinhollur, hollur J)eim kon-
ungi, sem hann liafði vígzt, hollur boðskap hans og kirkju
hans: „Af J)ví að’ liann elskaði mennina til fulls, talaði hann
ekki til lnílfs . . . Ef Jni vilt lijálpa öðrum, þá láttu })ér ekki
nægja hið hálfa. Hálfur kristindómur hjálpar ekki sálum í
neyð“.
Mesti styrkur lians sem hoðbera og ráðgjafa og trúnaðar-
vinar var sú, að’ liann vildi reynast trúr J)ví erindi, sem honum
hafði verið falið. Hann vildi ekki drottna yfir Jiví, lieldur þjóna
J)ví. Og þess vegna var hann ekki aðeins heiðraður og dáður,
heldur hlessaður af mörgum. Blessun Drottins var á vörum
hans.
Lítil hók, sem kom út eftir liann fyrir mörgum árum, heit-
ir: Lífið er mér Kristur. Þá játningu postulans vildi liann gera
að einkunnarorðmn sínum. Postulinn bætir við: Og dauðinn
ávinningur. Og einmitt J)au orð komu mér í hug, })egar ég sá
brosið, sem lék um varir hans, })ar sem hann livíldi liðinn. —
Séra Bjarni gat með sanni sagt: Gæfa og náð fylgja mér alla
æviilaga mína og í liúsi Drottins bý ég langa ævi. Hann átti móð-
ur, sem leiddi liann í helgidóminn og vígði barnssálina þeirri
vígshi, sem hélt áhrifum sínum til æviloka. Og hann eignaðist
eiginkonu, sem fylgdi honum og studdi liann svo sem framast
má. Hún })akkar })á gæfu að liafa svo lengi mátt njóta J)ess að
staiula honum næst og eiga allt með lionum. En mest má hún
Jnikka j)að að liafa verið honum sú hamingja, styrkur og hless-
un, sem liún var um árin öll. Hver, sem minnist séra Bjarna,
sér Áslaugu við lilið lians og hlessar J)á konu, sem var hinn
bjarti og hoBi engill í lífi lians. Guð hlessi J)ig, Áslaug, og
börnin ykkar. Guð blessi })ig, fallni Iiöfð’ingi og faðir. Lífið er
Kristur, dauðinn er ávinningur. — Amen.