Kirkjuritið - 01.12.1965, Qupperneq 18

Gunnar Árnason:
Pistlar
KirkjuritiS úskar öllum gleðilegra jóla!
Hinn mikli öldungur
íslenzkrar prestastéttar, séra Bjarni Jónsson, vígslubiskup er
liorfinn af sjónarsviðinu. Hann var sóknarprestur í Reykjavík
og í fararbroddi klerkastéttarinnar í 41 ár. Vígslubiskup frá
1937. Enginn íslenzkur klerkur liefur unnið nándar nærri eins
mörg prestsverk fyrr né síðar, enda nijög til Iians leitað um
þau allt til æviloka lians.
Séra Bjarna var svo farið að liann týndist aldrei í neinu
fjölmenni og enginn þræðir spor lians. Bæði í slól og á stétl-
um kom hann mönnum skemmtilega á óvart og breif þá. —
Hann átti óþrotlegan sjóð, sem liann jós úr á báðar bendur,
þegar lionum bauð svo við að liorfa, Biblían var þar í aðal-
liólfinu en íslenzk ]jóð í handraðanum. Ræðustíll lians, átti
rælur að rekja til háskólanámsins í Danmörku, tilhögginn,
og vakti atliygli, en frábærast var að séra Bjarni sté aldrei svo
í stólinn, að liann slægi ekki einliverjar kordur, sem vöktu
aðdáun og hrifu menn yfir stund og stað. Tölur hans í sam-
kvæmum minntu á glitregn. Þar stóð lionum enginn á sporði.
Tilsvör lians flugu um landið þvert og endilangt.
Það var og á allra vörum að boniiin færisl jafn vel að vitja
sorgmæddra með liuggun og lionum var lagið að ganga þann
veg um gleðinnar dyr að fögnuðurinn færðisl í aukana.
Ég vík liér aðeins að einu alviki:
Það var á umræðufundi í Stúdentafélagi Reykjavíkur laust
eftir 1920, að rætt var um kirkju og kristindóm (þó ekki í
Trúmálavikunni). Flestir ræðumanna töldu sig h'tt trúaða og