Kirkjuritið - 01.12.1965, Síða 19

KIRKJURITIÐ
449
finulu kirkjunni sitt hvað’ til foráttu. í þeim liópi voru mál-
snillingar eins og Bjarni frá Yogi og Sigurður Eggerz. Sóknin
var óneitanlega af þeirra liálfu og auðfundið að lil þeirra liné
mest allt fylgið.
Þá stóð séra Bjarni upp. Hann liélt nokkuð langa ræðu, en
ekki nr liófi. Framan af blandaði liann all miklu gamni saman
við alvöruna. Greip rök andstæðinganna livert af öðru, tætti
þau góðlátlega í sundur, blés á þau líkt og í leik. Svo sótti liann
í sig veðrið og sló þungt á nóturnar. Mál lians snerist upp í
trúarjátningu í fáum, ákveðnum orðum.
Það duldist engum að þarna stóð þjónn Krists og kirkju
lians, af því að liann vildi vera það og ekki annað. —
Hann var kallari hins mikla konungs.
Fáir Islendingar Iiafa verið eins lieiðraðir og séra Bjarni.
Hann var m. a. lieiðursfélagi Prestafélags Islands, Iieiðurs-
doktor við háskólann, heiðursborgari Reykjavíkur — sá eini.
Sú var ein hamingja lians að kona Iians var lionum samboðin
og samhent, önnur, að liann fékk að starfa þar sem liann kaus
helzt, þriðja, að liann gekk teinréttur og ungur í anda allt
til liinztu stundar.
En fagnaðarríkasta játning lians var þessi: Eg trúði, þess
vegna talaði ég.
Og helgasta vonin bundin við fyrirheit Meistarans: þjónn
minn skal vera þar sem ég er.
Hans er minnst liér og hann kvaddur með miklu og einlægu
þakklæti.
Þörf kristinnar rœktar
Skógasandur er grænn og gróinn að miklum liluta og lielzt svo
í framtíðinni, sé uppgræðslunni lialdið við. Víðar eru lík
dæmi, sem sanna hve miklum umbótum má til vegar korna og
eins að þær þarfnast stöðugs viðhalds.
Sama gildir í mannlífinu.
Sumir fjargviðrast yfir því hversu kristindómsins gæti lítið
eftir senn tuttugu aldir og steingleyma, að liitt er undraverð-
ara livað hann liefur fest víða rætur og liversu óhjákvæmilegt
er að gæta þess með Iiverri kynslóð að liann ekki blási upp.
Ég dreg liér upp tvö dæmi.
29