Kirkjuritið - 01.12.1965, Síða 20

Kirkjuritið - 01.12.1965, Síða 20
450 KlltKJ URITIÐ Fyrir um ])at\ bil öld síft'an sátu nokkrir mciiii að spiluin á lierragarði einum í Rússlandi. Einn þeirra var afi finnsk- sænska rithöfundarins Hans Ruin, sem segir frá eftirfarandi atviki. Eins og geugur var lieppnin duttluiigafull þetta spilakvöld. Gestgjafinn tapaði endalaust. Undir morguninn liafði hann látið af liendi allt það fé, sem honuin var liandbært. Hann vildi samt ekki gefasl upp og slá botninn í spilið. Nú hauð hann fram unga þjónustustúlku, sem gengiö hafði um beina þcssa nótt. Og enn sveik Iiikkan hann. Síðan var húist lil brottfarar og kallað á eklana að koma með sleðana að dyrunum. Þegar gestirnir voru að kveðja kom lunkomulausa stúlkan lífstíðarambáttin með aleiguna, ofurlítinn höggul, í hendinni fram í anddyrið. Reiðubúin að fara með nýja eigandanum samkvæmt fyrirskipun. Vinnand- inn andmælti. Hann liélt því fram að þetta næði ekki nokkurri átt. Gestgjafinn gæti grcitt skuld sína við tækifæri á venju- legan liátl, ekkert lægi á. En herragarðseigandinn lók það ekki í mál. Endirinn varð sá að vinnandinn l'élst á að laka við stúlkunni sem veði og láta Iiana fóstra son lians, sem lá í vöggu. Sagan snerist þannig að jiessi stúlka gerði svo við hið nýja heimili, að hvorki liún né nýju húsbændurnir máttu hugsa til að slíta samvistum. Stóð þó tæpt að lijá því yrði komist, þegar herragarðseigandinn lézt og allar útistandandi eignir dánar- húsins voru innkallaðar. Gamall prestur hjargaði málinu með ]>ví að gefa upp að liann liefði jaröað Avdotju. En svo stóð á að einmitt sömu dagana fannst ókennt konulík skammt utan við þorpið rétt hjá þjóðveginum. Gaf presturinn því nafn og lieimilisfang Avdotju í kirkjubókinni. Enn má þcss geta að sunnudagsmorguninn 1861, sem yfirlýsing Alexanders 2. um afnám ánauðarinnar var lesin upp af prédikunarstólunum, hlustaði Avdolja á hana. Kom liiin henni á óvart og fyllti liana örvæntingu. Nú ótlaðist hún að liún kæmist ekki hjá að fara frá fjölskyldunni, sem hún uuni af heilum liug. En þau bönd slitnuðu ekki fyrr en í dauðanum. Faðir Ruins minntist liennar alltaf, sem ógleymanlegrar fóstru og taldi sig eiga lienni ómet- anlega skuld að gjalda. Þetta gerðist í Rússlandi. önnur dæmi inætti taka þaðan nú, sem ekki væru heldur

x

Kirkjuritið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.