Kirkjuritið - 01.12.1965, Qupperneq 30

KIRKJURITIÐ
460
„Ég vildi ég liefði getað’ gefið öðrum einliverja liugmynd
um Kristslyndi hans. Einhver áhrifaríkasta dyggð hans var
sú undursamlega hógværð, sem liann hafði til brunns að bera.
Það vottaði aldrei fyrir minnsta stærilæli né sjálfsánægju í
fari lians, ekki einu sinni, þegar frægð lians fór fjöllum hærra,
fólkið ]>ussti þúsundum samaii til að hlusta á liann, og liann
þrumaði yfir því í fulla klukkustund (og sjaldan lét iiann
minna duga). Ég minnist ekki að liafa heyrt hann tala um
sjálfan sig, nema þegar hann barmaði sér yfir að hafa ekki
enn fundið lausn á einliverju vandamáli, sem liann var að'
kljást við. Vígsluþegi á einhverju sinni að liafa leitað um-
sagnar lians um, livaða höfuðkostum kirkjunnar þjónn ætti
að vera húinn, og fengið þetta svar. „Það lcann að vera sagt
að mér Iiafi heppnast vel mín þjónusta, en það eina, sem ég
finn til er, hvað mér verður endalaust lítið ágengt.“ Sumir
liefð’u talið ])etta liræsni í munni annarra, en í munni hans
var það' fyllsta Iireinskilni. Enginn gat liorft svo í djúp hinna
stóru, brúnu og tindrandi augna hans, sem voru — eins og
margir veittu athygli — full af dapurlegri ineðaumkun, að
manni hlandaðist eitt augnahlik liugur um lög lireinskilninn-
ar og hungrið eftir réttlætinu. Því réttlæti, sem Jesús sagð’i
að ætti að taka fram réttlæti Faríseanna og liinna skriftlærðu.
Héttlæti ])ess manns, sem þráir að verða fullkominn í kærleika.
„Sælir eru þeir, sem liungrar og þyrstir eftir réttlætinu, því
að þeir munu saddir verða . . . Sælir eru lijartahreinir, því að
/>eir munu Guð' sjá.“
Þessi orð koma mér ríkast í luig, er ég minnist þess vinar,
sem ég ásamt þúsundum annarra karla og kvenna á að ]>akka
nýjan skilning á Guði.“
Fagur vitnisburður um einn af lærisveinum meistarans frá
Nazaret.