Kirkjuritið - 01.12.1965, Qupperneq 42

472
KIRKJURITIÐ
frostkölilu jólaföstukvöldi. Lars Madsen sagði liana. Margir
kváðu upp úr með, að þeir myndu ekki merkilegri frásögu.
Þjóðin öll að kalla sperrti upp augun og lagði við hlustirnar.
Hvernig tókst manneskjunni að afbera annað eins. Hvernig i
ósköpunum? ... Fjölmarga fýsti að sjá þessa liraustu og ]>ol-
góðu lietju. Og það liófust nokkurs konar pílagrímsferðir til
stofukytrunnar í Vikbogrenndinni.
Hún var aðeins átta ára, þegar bún varð fyrir fyrsta stór-
áfallinu. Hún var alin upp í fátœkt. Faðir hennar hokraði á
sléttukoti. Þá var liart í ári og þröngt í búi.
A leiðinni í skólann réðst mannýgur brútur á telpuna. Hann
marði liana og kramdi, stórskaðaði liana á brjóstinu. Ilún lá
rúmföst í beilt ár. Foreldrarnir voru of snauðir til að geta leit-
að lienni lækningar. Það varð að sitja við það, sem orðið var.
Fyrst eftir slysið, var stúlkan svo máttfarin að hún gat hvorki
etið eða drukkið hjálparlaust. Síðar tók liryggurinn að bunga
út. Ég varð krypplingur, segir liún. Upp frá því gat ég alilrei
lilaupið eða leikið mér eins og hinir krakkarnir. Ég gat ekki
annað en setið og horft á. Maður var eins og utan veltu við
lífið, sjálfan lífsstrauminn. Það var afar þungbært í fyrstunni,
en maður vandizt því fyrr en varði. Það var sjálfgefið að ég
gat ekki verið eins og aðrir. Við því var ekkert að gera.
Það var ekkert. Þaö gætir hvorki vangæzlu né sjálfsaumk-
unar í rómi gömlu konunnar, sem situr andspænis mér og rifjar
upp liðna tímann. Ekki minnstu beizkju. Hún skýrir aðeins
frá staðreyndum.
Síðar féll næsti brotsjórinn. Við liöfðum lítið til að kaupa
fyrir Iieima, svo að ég varð að létta undir með útistörfin —
eins vesæl og ég var. Einu sinni voruin við að aka heim beyi.
Ég var sundurmöluð og ólagin, vita kraftalaus. Heygaffallinn
snerist í Iiöndunum á mér og stakkst í magann á mér. Ég skadd-
aðist innvortis.
Það var ekki heldur unnt að vitja læknis í þetta skipti.
Þegar að því kom síðar — að það liefði ef til vill verið mögu-
legt — var það unt seinan.
Svo dó pabbi. Þá bafði mamma verið veik í níu ár — legið