Kirkjuritið - 01.10.1966, Blaðsíða 7

KIR KJURITIÐ
341
Skýtur þetta mjög skölcku við það, sem stundum örlar á í
rituni lians, svo að ekki er liægt að verjast brosi, eins og þegar
f'ann talar um liverfugla og önnur undur, sem 18. öldin trúði á.
Eu þarna túlkar séra Jón samtíð sína eins og hún var, en það
er einmitt liitt, hin heilbrigða skynsemi, sem gerir hann svo
Se*'stakan, og er svo snar þáttur í eðli hans, að ég get ekki látið
•'já líða að nefna dæmi:
I Eldritunum segir hann svo frá, að þ. 16. júní, þegar eldur-
lnn liafði geisað í nokkra daga og var að hrjóta sér framrás
1,111 byggðina, og brauzt undir gamalt hraun úti við Skál,
'ar engu líkara en grjót og hraun bráðnaði þar sem ehlur-
inn geistist fram.
Ereip þá mikill ótti um sig meðal fólksins liér, að fjöllin
’uyndu bráðna af hitanum og færa allt í kaf.
í*á er það séra Jón Steingrímsson, sem fer með nokkra menn
UPP að hrauninu, þar sem það vellur bráðið fram, og eins og
l'ann sjálfur segir:
«Við bárum grátt, óholótt aurgrjót út í eldinn, og það tók
eugri smeltingu, ei heldur leir, mold né sandur, heldur dvín-
“ði það og varð að vikri, ])á jarðarartin var fullhrennd úr því.
essa prófun brúkaði ég fyrir meðal að Iiugstyrkja og yfir-
uevjsa fólk um það, að aldeilis væri óhætt vorum byggðar-
^Jollum og hálsum, (sem mest eru af þéttu grjóti), fyrir eyði-
í^Ringu þessa elds, sem menn voru áður uggandi um, hvað
atíð meir sannprófaðist, svo sá ótti féll af sjálfum sér“.
^egar þetta gerist hefur eldurinn staðið í rúma viku. Ekki
** að efa, að séra Jón hefur átt upptökin að þessari för. Það
>uir sér ekki, að liann tekur snemma forustuna.
Eann sér hvert stefnir og reynir að lægja óttann, sem grípur
'uii sig nieðal fólksins. Hann gefst ekki upp, en mætir erfið-
tkunum eins og þeir hlasa við, og livort sem nú æðruleysið
'ar arfur hans sjálfs eða lært í Skaftafellssýslu, þá nýtti hann
l)að til hins ýtrasta.
^að Jiótti dirfska, þegar Skagfirðingurinn fór að kenna Mýr-
a'linguni að lenda í hrimi, jafnvel þó Iiann hefði þá íþrótt
*rt þar.
P% snemma fór liann að stýra fleygi og „margan brattan og
toran sjó fór hann á boðanum við Reynisdranga“, eins og hann