Kirkjuritið - 01.10.1968, Side 32

KIRtvJUIUTIÐ
398
þeirra sjálfra og annarra maiina. Að þeirra dómi er lieiðvirt
líf ekki komið undir kirkjugöngum. Fremur fari þa3 eftir
frjálsu vali og samvizku livers og eins, en kerfisbundinni trú.
Beinast liggur við að álykta, að þetta fólk liafi orðið fyrir
vonbrigðum, þegar út í lífið kom og glatað sinni barnatru.
Samt sem áður er löngunin sterk að mega trúa því, sem það
eitt sinn lærði. Á því skeiði ævinnar er ofur eðlilegt, að liver
og einn neiti að játa með vörunum því, sem bann í raun og
veru ekki trúir. Hugmyndaflugið eykst, spurningar vakna og
ef til vill er efast um einstök atriði í barnatrúnni? Persónu-
legar skoðanir eru biklaust látnar í ljós og kinnroðalaust er
leitast við að þagga niður það, sem er talið vafasamt, en liinu
lialdið fram sem talið er satt og rétt. Á þann veg töluðu spa-
mennirnir til fólksins í Israel forðum. Þannig bauð Sókrates
Aþeningum byrginn í leit sinni að sannleikanum. Og á sama
hátt álasaði Kristur ölluni þeim, sem vildu fóma kærleikan-
um á altari lögmálsins.
Slíkir þurfa ekki að blvgðast sín, þótt þeir afneiti kredd-
um og kenningum manna, jafnvel þótt þær séu settar fram
í nafni einhverrar kirkjudeildar.
Grundvallarsjónarmið þeirra kirkjudeilda, sem kristnar vilja
kallast, ætti að vera að leggja aðaláherzlu á að brúa bilið niilb
þeirra, sem innan kirkju em og utan. Þeim áfanga verður
ekki náð með þarflausum deilum um einstök trúaratriði og
ytri lielgisiði. Freniur ber að stefna að sameiginlegum áfanga
með sameiginlegu átaki. Margt kemur þar til greina, sem báð-
ir aðilar ættu að geta sætt sig við og verið samhuga um að leysa
svo sem, barna- og æskulýðsmál, menntun, lieilbrigði, sundur-
lyndi, ágreining, örvggi, frið og sátt í beiminum. — En
stólpinn, sem stuðst skal við er kærleikurinn til Guðs og
manna. „Því þótt ég befði spádómsgáfu og vissi alla leynd-
ardóma og ætti alla þekkingu, og þótt ég liefði svo takmarka-
lausa trú að færa mætti fjiill úr stað, en hefði ekki kærleika,
væri ég ekki neitt.“ (I Kor. 13.2)
Hversu, sem til liefur tekizt, bjá bverjum og einum, í lelt"
inni að innri friði og að komast í sátt við umhverfi sitt, kann
að vera margs að gæta. í þeim efnum mun sízt mega gleymast
mannlegbeit, mannúð og manndómur í trúnni á það afl, sem
er fyrir utan okkur sjálf og aðra menn.