Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 43

KIRKJURITIÐ
409
ber og mannþröngin ýtir lionum frá, svo að liann kemst ekki
til að ná meiru úr kerinu.
— Þú hefur fengið þér sopa, barn?
■— Já, já, afi.
Hann svarar rétt eins og liann er vanur að gera heima,
l'egar afinn spyr hann hvort liann sé húinn að Ijúka hrís-
grjónunum: Já, já, afi. Þótt skálin kunni að standa ósnert á
borðinu.
Þegar þeir eru komnir dálítið frá út í þröngina spyr gamli
ntaðurinn:
-— Vatnið liefur áreiðanlega skolast yfir gullguðinn?
•— Já, já, afi, ég tók það sem draup af höndunum á lionum.
-— Þá verður liann mér kannske náðugur og gefur mér aftur
sjónina, tuldrar gamli maðurinn og þeir hverfa í mannliafið.
Hver berst nú þarna með straumnum. Er það ekki lifli
listamaðurinn frá sandhaugnum? Ekki ber á öðru. Nú kem-
l>r liann nær. Hann lieldur sér með annarri liendi í treyju-
(!rnu gamallar konu. Skvldi það vera amma lians? Eða á
i'ann hana nokkra? Þessi kona er líka lioruð. Fötin slitin en
iiirt og lieil. 1 tilefni dagsins Iiefur verið borin olía í liárið
°g vendi af smáum, marglitum pappírsblómum stungið í ljrúsk-
inn. Þetta er mikill hátíðisdagur. Afmæli guðsins. Og aldrei
er liann jafn örlátur og nú. Gömlum, örsnauðum vesalingi
^eyfist jafnvel að snerta kápufald lians á þessari stundu.
Múgurinn fer sívaxandi og þrengslin færast æ meir í auk-
a«a, en að lokum komast þau, konan og drengurinn, að tjald-
himninum.
— Náðu í bolla, segir gamla konan.
— Hérna amma, svarar drengurinn og réttir lienni holla,
Sem einhver næst á undan liefur látið af liendi.
Með titrandi hendi ber gamla konan bollann fast að gulln-
l'm guðinum og safnar í liann vígðu vatninu. Þótt aðrir reki
a eftir þokar liún sér ekki fyrr en bollinn er fullur.
— Þá er liann nú fullur, fleytifullur, muldrar liún við
sjálfa sig og réttir barninu hann.
Drekktu úr honum, alveg í botn. Þetta bætir þér fyrir
^rjóstinu, slekkur brunann. Þú ert alltaf að tala um að það
brenni. Ég finn líka livað þér er heitt, meira að segja þegar
^alt er, allt of heitt. Þessi búddhadrykkur slekkur eldinn.