Kirkjuritið - 01.10.1968, Side 47

KlRKJUltlTlÐ
413
sóttlieitt, en liann finnur það víst ekki þessa stundina. Hann
niyndar musteri og skemmtihallir, með jaðigrænum þökum
rétt eins og í myndabók góða mannsins við götuhornið. Sedrus-
tré teygja sig upp að baki skemmtihallarinnar. Það tekur
hann ilrjúga stund að teikna viðhafnar tunglportið með rauð-
um steinum í grænum ramma.
Skvndilega réttir Litli Snati úr sér.
— Það er orðið framorðið. Ég' verð að fara.
Hann raðar hlýöntunum smekklega í öskjuna og ýtir henni
að mér.
— Þú mátt fá litina heim með þér!
Litli Snati liristir höfuðið og ýtir öskjunni enn nær mér.
Ég skil livað hann meinar, þótt liann segi það ekki. Ef hann
fíeri lieim með litina, myndi móðir hans ganga af göflunum,
mölbrjóta þá og grýta þeim lengra en liún sæi. Og hvernig
uetti hann að geta greint frá því hvar hann liefði fengið þá -—
og haldið sig?
-— Þá skulum við geyma þá. Komdu með mér.
Það er hægur vandi að koma gamla dyraverðinum með
staurfótinn í skilning um hvernig sakir standa. Hann er einn
síns liðs og mikill barnavinur.
— Þetta iná liggja liérna í skúffunni minni. Síðan getur
þú komið liingað, þegar þú vilt, eða liefur tíma, á ég við.
Þú mátt líka nota horðið þarna alveg eins og þér þóknast.
Hann snýr sér við á lieila fætinum og ryður nokkrum dag-
nlöðum og fleiru af borðinu.
— Hann getur það ekki núna, ekki í dag, segi ég. Litli
^nati verður að lilaupa heim áður en hann kemst í klípu.
— Jæja, þá, Litli Snati. Hver gaf þér það nafn?
Drengurinn heyrði það ekki. Hann var [legar kominn út
l|r dyrunum.
(Nifíurlag í næsta hefti).