Kirkjuritið - 01.07.1969, Blaðsíða 6

KIRKJURITIÐ
244
Þá varð hann kennari við guðfræðideild liaskólans og þai'1
kom af sjálfu sér, að liann varð í forystu meðal kirkjunnar
manna. Hann settist þar við hlið göfugs vinar, Sigurðar próf-
essors Sívertsen. Þeir voru líkir um margt, samhentir mjög og
samstíga og studdu hvor annan í starfi og sameiginlegum
áhugamálum. Þeir, sem nutu kennslu Ásmundar Guðmunds-
sonar og voru samstarfsmenn lians gerðu sér fulla grein fyrn
því, að þar var maður, sem vandaði verk sín og framkoinn
sína og lagði sál sína í starfið. Hann var einstakur eljumaðui
og um fáa menn liygg ég að sagt verði með meiri sanni, að
enginn dagur liafi liðið svo í lífi þeirra, að ekki liafi verið
unnið eitthvað til nytja, við uppfræðslu, fræðiiðkun, lestur og
ritstörf, að ógleymdu því, þegar hann vildi greiða úr vanda
annarra, verða til liðsinnis eða uppörvunar, en til slíks vai'
liann jafnan reiðubúinn og flestum fúsari. Og vinsældir l'an®
sem kennara bæði við liáskólann og annars staðar stöfuðu ekki
eingöngu af meðfæddum og ræktuðum kennarahæfileikum °r
alúð í starfi, heldur líka og ekki síður af góðvild lians í garð
nemenda og hjálpfýsi, sem var þeim mörgum mikilvæg, bæði
fyrr og síðar.
Þau fimm ár sem liann var biskup voru annasöm, en hann
naut þeirra anna og umsvifa og orkan óx í átökum, af því að
honum var það svo rík gleði og þörf að vinna kirkju sinni ga?n
og liann fagnaði liverju tækifæri til þess. Reglusemi í enl’
bættisfærslu, árvekni gagnvart öllu, smáu og stóru, brennandi
áhugi og góðfýsi, þetta tel ég ótvíræð einkenni á biskupsdóm1
lians. Og sízt var honum það í liug að liverfa úr þjónustu
kirkjunnar, þótt hann léti af embætti. Enn sem áður skyldi hnn
njóta krafta hans, meðan þeir entust, og má ég í því samband1
sérstaklega þakka það, sem hann vann í þágu Hins ísl. BibhH'
félags, eftir að hann var vikinn úr forsæti þess.
Störf hans verða annars ekki rakin liér á þessari kveðjU'
stundu. En hvað sem öllu mati líður — og um það mun fran1'
líðin kjósa sér atkvæði ekki síður en vér — þá er það víst, a
sú kirkja, sem var honum samtíða liér í tímanum og átti hann
að foringja, lýtur minningu lians í djúpri virðingu og þ‘d'1'
fyrir lieilshugar trúnað og trúfesti, ósérhlífna, ötula þjónustin
sleitulaust um langan vinnudag.
Við sáum ekki alla liluti sömu augum og skildum ekki alh