Kirkjuritið - 01.07.1969, Qupperneq 22

260
KIRKJURITID
Slíkur var dómur náins vinar og samstarfsmanns um margra
ára skeið, dómur, sem áreiðanlega fær staðizt livers konar
gagnrýni, því þar talar maður, sem liafði bæði vit og þekkingu
á þeim viðfangefnum, sem þarna var um að ræða.
Aldrei varð ég þess þó var, að prófessor Ásmundur legði sér-
stakt kapp á að gera nemendur sína að vísindalegum guðfræð-
ingum. Hitt sjónarmiðið var alltaf langtum meira ríkjandi lija
honum, að biia þá sem bezt undir prestsstarfið. Það var í vit-
und hans hin lieilaga köllun guðfræðingsins, að fara með
fagnaðarerindið út á meðal fólksins, hlýða raust Frelsarans er
Iiann kallar: „Fylg þú mér“. Þá lielgu liirðisraust vildi pro-
fessor Ásmundur leitast við að láta hljóma án afláts í lijörtum
nemenda sinna.
Þegar rætt er um prófesor Ásmund Guðmundsson sem guð-
fræðikennara, þá verður ekki lijá því komizt að geta þess, að
hann var ekki aðeins kennari í kennslustundum. Hann notaði
livert tækifæri sem gafst þar fyrir utan til þess að miðla okkur
nemendum sínum, af þeim nægtabrunni þekkingar, vísdónis
og lífsreynslu, sem hann bjó yfir. Fundirnir í Bræðralagi, liinu
kristilega stúdentafélagi, sem hann var lífið og sálin í, voru
mörgum þeim, sem þá sóttu, drjúgur skóli og blessunarríkur.
Og alltaf stóð heimili Jians guðfræðistúdentum opið. Ég minn-
ist þess, að eitt sinn átti ég í miklu sálarstríði á fyrsta liáskóla-
ári mínu. Gekk það svo langt, að ég var kominn á fremsta
hlunn með að liætta guðfræðináminu og snúa mér að ein-
hverju öðru. 1 örvæntingu minni lagði ég leið mína lieim til
prófessors Ásmundar í von um að liljóta liugarstyrk og gó'ðar
ráðleggingar lijá honum. Hann tók mér ástúðlega og bauð mer
þegar til stofu. Þetta var fagur morgunn. Sólin liellti geislum
sínum inn um gluggann og vafði prófessorinn, að því er mer
fannst, yfirjarðneskum ljóma. Við ræddum margt, en vanda-
málið, sem mér lá þyngst á hjarta, bar þó aldrei á góma. Þess
gerðist ekki þörf. Sá hugblær og sú lijartans hlýja, sem
streymdi á móti mér og fyllti sál mína í návist míns göfuga
læriföður, varð þess valdandi, að vandamálið, sem mér fram til
þessa hafði virzt svo erfitt og óleysanlegt, varð að engu í VJl-
und niinni. En ný, björt von tók þar völdin í staðinn.
Slík voru persónuáhrif próf. Ásmundar Guðmundssonar-
Það eitt, að liann var nálægur, virtist stundum nægja til þess að