Kirkjuritið - 01.07.1969, Side 35

KIRKJURITIÐ
273
verið prestsetur frá ómunatíð og þangað til fjórum árum áður
ég fæddist. Þegar }iað er liaft í liuga, að tveir síðustu prest-
arnir liöfðu verið langafi og afi okkar systkinanna, þá er það
skiljanlegt, að við fundum nijög greinilega til nærveru þeirra
a staðnum á okkar uppvaxtarárum. Andi þeirra sveif þar enn
>fir vötnum, ef svo má að orði koinast. Og kirkjan, sjálft
^irkjuhúsið, sem enn stendur í góðu gihli, við liana eru tengd-
'lr niínar fyrstu endurminningar, og alveg það sama sagði faðir
1111,1 n, en liann fæddist fyrir röskum 80 árum síðan. Og þannig
|ield ég, að kirkjan og atburðir lienni tengdir skipi veglegt rúm
1 minningu flestra sóknarbarna og ekki hara þeirra, sem alizt
^afa upp við lilið liennar.
^ 1 þessu sambandi minnist ég þess, hve gaman ég liafði af að
leyra sr. Friðrik Friðriksson lýsa sínum fyrstu bernskuminn-
lagum. Þær voru einmitt tengdar þessari sömu kirkju, kirkj-
"nni á Tjörn í Svarfaðardal, líklega þó þeirri, sem þar var
llaest á undan þeirri, sem nú stendur, þ. e. síðustu torfkirkj-
111111 i á Tjörn. Hann var þá barn í Ytra-Garðshorni og fékk að
ara til kirkju á jólunum. Það var kyrrt veður eftir mikinn
"orðangarð, og á leiðinni fór barnið að lieyra þungt brimhljóð
ra hafinu. Hann spurði engan, hvaða þungi andardráttur
væri, en einhvemveginn fékk liann þá flugu í liöfuðið,
einhversstaðar þarna niðri í sveitinni, niðri á Tjörn eða enn
> væri gríðarstór risi, sem lægi á bakinu og styndi þungan.
.8 ®á svo ljóslifandi fyrir mér, sagði sr. Friðrik, livernig
1,811111 lá á bakinu og reisti borðstóla og stundi ógurlega“.
1 niörgum sveitum er sóknarkirkjan elzt allra bygginga, sem
f1111 standa, talandi dæmi um þá altæku byltingu, sem gengið
I Ur yfir þjóðlíf okkar. Þó em fáar kirkjur eldri en eitt
"ndrað ára gamlar. En þó að það sé ekki langur tími, þá er
l_a® l,(1 nógu langur tími til að leiða fram þrjár jafnvel fjórar
_ ynslóðij. manna, og allar hafa þessar kynslóðir átt viðkomu
1 soknarkirkj unni. Þar var barnið skírt og fermt og lielgað
s|_lottni, þar tengdust maðurinn og konan helgum böndum hjú-
st ^,ari"s’ °b þaðan var látnum ástvinum fylgt á síðasta áfanga-
‘ 0 jarðlífsins. Þannig liefur það gengið í aldanna röð. Kirkj-
s|(.°ar hafa að vísu risið og fallið næstum því jafnótt og kyn-
d lrilar sjálfar, en kirkjustaðirnir liafa verið ])eir sömu í
Pstl,ln tilfellum allt frá hernskudögum kristninnar í landimi.