Kirkjuritið - 01.05.1970, Qupperneq 14

KIRKJUIUTIÐ
204
ardóttur, útvegsbónda að Pálsbæ á Seltjarnarnesi. Þar eignað-
ist liann góðan og tryggan lífsförunaut. Frú Anna var tíguleg
fríðleikskona, skarpgreind, linyttin og skemmtileg í viðræðum,
hreinskilin og inikil mannkostakona, sem skipaði sæti sitt við
lilið manns síns með miklum sóma. Þann vitnisburð gáfu henm
allir sem þekktu liana bezt. Frú Anna lézt í ársbyrjun 1962.
Þeim lijónum varð 5 barna auðið. Þau eru þessi, talin eftir
aldursröð: Guðfinna, kennari, hún er látin, Sigrún, gift Ár-
manni heitnum Halldórssyni skólastjóra, Elinborg, gift Magn-
úsi heitnum Ástmarssyni prentara, Sigríður, áður gift Benedikt
Tómassyni lækni og fyrrverandi skólastjóra í Hafnarfirði og
Björn, barnalæknir í Reykjavík. Öll hafa þessi systkini reynzt
mannkostafólk, svo sem þau áttu kyn til.
Þann þriðja janúar 1908 lézt sr. Zópbonias Halldórsson pró-
fastur í Viðvík. Varð þá Viðvíkurprestakall laust til umsóknar.
Sr. Guðbrandur' átti sterkar rætur í Skagafirði og mun gjarnan
liafa kosið að vinna þar sitt ævistarf. Sótti hann því um Við-
víkurprestakall og var vígður þangað 22. nóvember 1908. 1
Viðvík sat sr. Guðbrandur í 26 ár, sótti síöan um Fellspresta-
kall, sem nú heitir Hofsósprestakall, og var honum veitt það
frá fyrsta júní 1934. Þarl þjónaði sr. Guðbrandur síðan unz
hann lét af embætti frá fyrsta janúar að telja árið 1952. Þa
fluttu þau hjónin til Hafnarfjarðar og síðar til Reykjavíkur.
Sr. Guðbrandur gegndi aukaþjónustu í Viðvíkurprestakalli fra
1934 til 1940.
Þau ungu prestslijónin, sr. Guðbrandur og frú Anna settust
að í Viðvík á dimmum skammdegisdögum undir árslok 1908.
Ekki mun aðkoman liafa verið neitt glæsileg á nútímamseb-
kvarða mælt. Húsakynni voru mjög léleg að kunnugra sögn,
íbúðarliúsið hriplekt og næstum að falli komið, að sjálfsögðn
án allra lífsþæginda, svo sem þá var um íbúðarhús yfirleitt. í
Jiessu liúsnæði bjuggu þau lijónin í nokkur ár, unz nýtt hus
var byggt. Voru það mikil umskipti til batnaðar að flytja 1
Jietta liús, þótt Jiað skorti flest þau þægindi, sem nútímahus
liafa upp á að bjóða, og ekki hvað sízt unga fólkið í dag gerir
kröfur um. I Viðvík mun Jieim hjónum hafa búnazt sæmilega
vel. Þau ráku J>ar búskap svo sem venja var á prestssetrum a
Jieim tímum. Mun umsjón og stjórn búsins ekki liafa bvíÞ
minna á herðum prestsfrúarinnar en manns bennar, sem oft