Fríkirkjan - 01.03.1902, Síða 11

43
hlýðnis skyldtinni á heilsuiæpum börnum.. í?að væri hægur
vandi að skrifa langan kafla ura dll glappaskotin, sera gjörð eru
í þessu tilliti. Það er raunar satt, að iikamleg vanheilsa er
opt orsök ýrasra geðshræringa og margra keipa. Vér verðum
að vera varasamir i dómum vorum, þegar veikindi eru ann-
ars vegar. Skynsamir foreidrar verða vel að gæta sambands-
ins á milii iíkama og sálar. Það er ætíð áríðandi, en einkum
og séi' í lagi þegar böi neru veik.’ En vér fremjum giæpi gagn-
vart börnum vorum, ef vér dekrum við þau, þegar þau eru
veik, og vorkennum þeim um of, þegar þau í veikindunum
eru óþekk, óráðþægin, ósannsögui, þrætugjörn og eigingjörn eða
*) öllum heimiuum er vel kunnugt um að börnin eru opt veik,
og höfundinum er einnig kunnugt um, að orsakir sjúkdómanna verða
aldrei að fullu sigraðir hér í heimi. En samt held eg, að bömin væru
miklu sjaldnar veik en þau eru, ef heilsugæzlan styddist við skynsam-
legar og siðfcrðislegar meginroglur. ,.Haltu þig þar sem þér hentar
bezt“ segir málshátturinn og þess vegna gjöri eg, sem er imestur, at-
hugasemdir þessar með mestu hógværð. Eg hefi opt óskað þess að
einkver læknir, — eg á við manua-lækni, en ekki dýralækni, eða þann
sem skoðar mennina, og fer með þá eins og þeir væru siðuð dýr, —
já, eg vildi að læknir, sem í sannleika væri guðhræddur og alvarlega
siðferðislegur, ski-ifaði einhvern tíma dálitla alþýðubók um það, hvað
foreldrarnir geta gjört til þess, að böruin þeirra eignist hraustan líkama.
og komist hjá mörgum sársauka á líkama og sál. Eg ætla ekki að taka
fram fyrir hendurnar á honum, en þar sem eg á sex heilsugóð börn,
þá þykist eg vita, að þessi læknir mundi álasa allflestum foreldrum
fyrir það, að þeir noti of lítið hin guðdómlegu lyf, sem ekkert koBta,
sein sé lopt og vatn; tnnfremur að þoir dekri of mikið við börnin,
bæði að því er fæði og ýmislegt annað snertir, og láti þau borða
allt of mikil sætindi. Hann mundi segja að laugun, sund, leik-
fimi, dagleg vinna og hreyfingar undir berum himni, lireinsi blóð-
ið og endurhæri líkamann, auki kraptana, styrkti taugarnar og
hressi skapsmunina. Hver getur talið þau börn, sem aldrei hafa
fengið að njóta hinnar sönnustu og beztu gleði æskunnar, en verða
ónytjungar á sál og líkama, af þvi að það hefur verið dekrað við þau
og alin npp í þeim nautnafíkn? Hér á það við: „Sjáfsafneitun
er mesta nautnin“. — En ef að Iæknir þessi skyldi verða hræddurum,
að hann sjálfur og lyfjabúðin yrðu óþörf, þá get eg hughreyst hann
með því, að allflestir foreldrar munu ekki trúa honum; það er engin
hætta á að allur þorri þeirra fari að reyna að byrgja brunninn fyr en
barnið er dottið ofan í hann. En það er tilvinnandi að vinna fyrir
hina fáu,
Höf.