Kennarinn - 01.12.1898, Side 12
—20 —
STJ0RNU- DRA UMl 'R BA RNSINS,
Saga tftir OAarte* lMekem,
Einu sinni var lítill dronííur. Hann ráfaöi mikið um o<r hue'saði um
niariru Iduti. llann átti systir.sein líka var bain 0<r æflnlega varmeð honum,
Allan dagiiin voru J»au að undra sig á einliverju. Pau undruðust fegurð
blónianna; |»au undruðust hæð og bláina liiniinsins; ]»au undruðust dypt
bins tæra vatns; |»au undruðust gæzku og niátt guðs, sein sk’ijuiði liinn
fagra lieim.
Þau voru vi'ui að segja livert viðannað: “Setjuinsvo að <311 börnin dæju,
mundu blómiii og vötnin og skyin [»á syrgja?'’ h>au liéldu ]»au mundu
syrgja. I»ví að, liugsuðu ]»au. blöðin eru börn blómanna; og litlu kátu
lækirnir, sem buna niður brekkurnar, eru bi'irn vatnsins; og litlu deplarnir,
sem eru í eltingaleik uj»pi á liinininuui alla nóttina, liljóta aö vera börn
stjarnanna. ()lluui jnundi J»eiui pykja fvrir, ef |>au fengju aldrei framar
að sjá leiksystkyni sín. bi'irn mannanna.
Dað var ein skær ogskínandi stjarníi, sem æflnlega kom í Ijós á liiranin-
nin á uudan liinuni stjörnunuin, nálægt kirkjuturninuin, yflr gröfunum.
Há11 var stærri og fegurri en allaraðrar, að peini fanst, og á liverju kveldi
stóðu pau át við gl.igga, héldu í hendur hvors annars og biðu stjönunnar.
llvort peirra, stin sá liana fyr, lnópaði: “í’g sé stjörnuna!” Og oft liróp-
uðu pau petta bæði í einu, pví [>au vissu svo vel, livar og hvenær stjarnan
birtist. I>.*im pntti svo vænt trn stj 'irnuua, að á hverju kveldi litu pau át
einu sinni enn, áður en pau fói u að liátta, til að bjóða stjörnunni góða nótt;
og pegar pau fórn að sofa sögðu pau: “Guð blessi stjörnuna”.
En meðan litla systiriu enn pá var mjög ung, já mjög, mjög ung, varð
hún svo lasburða, að hún gat ekki lengtir staðið við gluggann á
kveldin; |>á horfði litli drengurinn einti út um gluggann, og pegar
liann sá stjörnuna sneri hann sér við og' sagði við rólega, fölleita andlitið:
“Ég sé stjörnuna!” l>á lék bros uui andlitið, og veik og titrancti röddin
sagði: “Guð blessi bróður ininn og stjörnuna!”
En svo kom tíminn alt of tljótt, að drengurinn liorfði einn út um glugg-
ann og ekkert andlit var í rúniinu, en lftið leiði var meðal liinna leiðanna,
sem ekki liafði verið ]»ar áður. Ljósgeislnr skinu frá stjiirnunni gegnum
tárin hans,
l>essir Ijósgeislar voru svo pkærir, að peir li'igðu bjarta braut frá himni
til jarðar, svo pegar baruið lagðist eitt fyrir I rúmi sínu,pá dreymdi pað um
stjiirnuna. Drengnuni ]»ótti liannsjá fjölda fólks leiddann af engluni uj>p
]»essa Ijósa-braut og lionuin pótti stjarnan ojma sig, og |»á sá liann stóran