Prestafélagsritið - 01.01.1925, Qupperneq 88

Prestafélagsritiö.
Skúli prófastur Gíslason.
83
prestakalli og hefur síðan gegnt þessum víðlenda verkahring
með ötulleik, eins og ætlast má til af manni á hans aldri.
Um það hvernig hann hirði stað og kirkju verður enn ekkert
sagt, en í hans sporum veitti ekki af einhverjum hinum mesta
búmanni til að geta komið upp búi, bygt upp kirkjuna og
gjört landsjóðnum skil á hverju ári. í allri hegðun sinni
kemur hann fram eins og siðprúður, góðsamur og mentaður
maður. Um barnauppfræðingar hans verð ég að láta vottorð
mitt bíða seinni tíma. Ræðumaður er hann líklega góður, þó
ekki fari hér eins mikið orð af því og við mætti búast af
slíku skáldi og gáfumanni; en út lítur fyrir að hann verði
vellátinn af sóknarfólki sínu«. — Ari síðar víkur séra Skúli
aftur að séra Matthíasi sem presti í samskonar skýrslu til
yfirboðara síns. Þar segir svo: »Sérstaklega leyfi ég mér að
geta þess, af því að ég gat ekki gefið skýrslu um það í
fyrra, að barnauppfræðing séra Matthíasar Jochumssonar í
hinu sameinaða Odda- og Keldna-prestakalli er forsvaranleg.
Hvað búhag hans snertir, er hann engu betur staddur en í
fyrra sökum hins mikla óárs, sem yfir hefur gengið og þeirrar
rýrnunar, er það brauð hefur sérstaklega orðið fyrir«. — —
Þegar litið er til þess, hvílíkur lærdómsmaður séra Skúli
Gíslason var, hve skarpgáfaður hann var, hámentaður og víð-
lesinn, hefði mátt búast við, að hann notaði penna sinn meira
en hann gjörði, til þess að miðla öðrum af lærdómi sínum.
Hann var alt af að menta anda sinn með lestri ágætustu
rita, og eiginlega alla æfi í bókunum, enda hafði hann ágætan
bókakost og fylgdist betur en flestir samtíðarmenn hans með
í því, sem var að gjörast í heimi bókmentanna, sérstaklega
innan hinna kirkjulegu og guðfræðilegu vísinda. Og þar við
bættist hið óvenjulega minni hans, sem hann hélt óskertu til
æfiloka. »Ég man alls ekki eftir, að ég hafi nokkurn tíma kynst
manni, sem haft hafi annað eins dæmalaust minni, eins og
séra Skúli Gíslason«, skrifar séra Olafur Olafsson um hann
í áðurnefndu bréfi til mín. »Þessi reiðinnar ósköp, sem
hann t. a. m. kunni af sögum, og mundi alt, sem að þeim