Prestafélagsritið - 01.01.1925, Síða 107

102
Ásmundur Guðmundsson:
PrestafélagsritiÖ.
IV.
Einn af þeim fyrstu, sem heyrðu sagt þannig frá minning-
unum um ]esú, var ungur piltur í ]erúsalem, Jóhannes Markús
að nafni, sonur ekkju þar, sem kunnug var ]esú og ýmsum
öðrum norðan úr Galíleu og þeir áttu athvarf hjá í ferðum
sínum. Sjálfur hefir hann að líkindum einnig átt einhverjar
minningar um ]esú, og í guðspjallinu er örstutt frásögn, sem
hvergi finst annarsstaðar og ef til vill hefir komið honum við
sérstaklega. Vér sjáum í anda líða seinasta kvöldið, sem ]esús
lifði á jörðu. í húsinu, þar sem hann neytti páskamáltíðar-
innar, var unglingur nokkur. Hann gat ekki sofið þá nótt.
Þegar ]esús og lærisveinar hans höfðu sungið lofsönginn og
fóru ofan úr loftsalnum, stóð hann upp í skyndi, tók á sig
línklæði í staðinn fyrir yfirhöfn og hraðaði sér á eftir þeim
út í vornóttina. Hún hefir ekki getað svalað honum, þar sem
hann stóð við lundi Getsemane með brennandi hjarta. Bjarmi
af blysum sást í áttina til borgarinnar og tók að færast upp
Olíufjallið. Það var vopnaður flokkur. Eftir litla stund var
búið að handtaka ]esú og tvístra lærisveinum hans út í
myrkrið. Þegar unglingurinn sá ]esú leiddan burt, þá gat
hann ekki slitið sig frá honum. Hann varð að koma með. En
lengi mátti hann ekki fylgja. Einhverir hinna lögðu hendur á
hann, lét hann þá laust klæðið í dauðans ofboði og flýði.
Síðan hefir mynd hans, er blysin lýstu fyrir honum, greypst
í huga hans fastar og fastar. Á föstudaginn, er ]esús var
tekinn af lífi, hefir eitthvað af Galíleufólkinu, sem með hon-
um sótti hátíðina, komið í húsið til móður Markúsar, högg-
dofa af skelfingu og harmi, og grátið, ef það hefir mátt gráta.
Og á páskadaginn og næstu daga hefir það einnig safnast
saman þar. Markús fylgist bæði með sorg þess og gleði.
Hann heyrir það tala um hann lifandi og upprisinn, sem hafi
gengið fús í dauðann fyrir mennina; Guð hafi vakið hann
aftur og hafið til dýrðar með sér. Það er eins og endurskin
frá þeirri dýrð Iáti birta yfir svip þeirra meir og meir. Húsið
er að fyllast lífi, sem hann aldrei áður hafði orðið var hjá