Prestafélagsritið - 01.01.1932, Blaðsíða 13
6
Sigurður P. Sivertsen:
Prestafélapsritið
ar engu minni á hinn síðari. Sumar á þjóniistu orðsins,
aðrar á þjónustu borðsins. Er víða á vorum timum sér-
stök áherzla lögð á hið siðara.
Hvert ber að stefna t þessum efnum?
Til þess að svara þeirri spurningu verðum vér að fara
til reynslunnar.
Ilvað kennir reynslan oss um þetta?
Því er fljótsvarað, að reynslan, bæði gömul og ný,
sýnir og sannar, að mikilsvert sé, að báðir þessir þætt-
ir haldist í hendur og hvorugur þeirra sé vanræktur.
Reynslan kennir það um þjónustu orðsins, að því við-
tækari og þróttmeiri, sem hún hafi verið, því betra hafi
ástandið verið í hverju landi. Reynslan kennir alstaðar
það sama, að áhuginn valdi þar mestu, og að þvi heil-
brigðari sem þessi þjónusta sé, þvi heilbrigðara verði
kristnilifið, bæði trúarlega og siðferðislega.
Um þjónustu borðsins kennir reynslan hið sama.
Miskunnsemi kristinna manna, hjálpsemi við bágstadda
menn og þjakaða, hefir verið prédikun í verki, sem á-
valt hefir stutt prédikun orðsins og gefið henni marg-
föld áhrif. Þeir kristnir menn, sem skarað hafa fram
úr i kærleiksrikri breytni, hafa orðið bjartir vitar fyr-
ir aðra, er leitt hafa til Krists, engu síður en orðspré-
dikun áhugasamra trúmanna.
Reynslan sýnir því, að á báða þessa þætti i starfshátt-
um kristilegrar kirkju ber að leggja ríka áherzlu. Hvor-
ugan má vanta, ef vel á að vera. Kirkjan má aldrei láta
sér nægja prédikun í orði, en verður á allar lúndir að
stuðla að þvi, að andi Krists knýi lærisveina hans til
að sýna kærleika til annara i allri breytni sinni.
Um þetta hygg ég, að öllum kristnu mmönnum eigi
að geta komið saman.
En ágreiningur er um ánnað. Það er um það, hvern-
ig skuli að þessum málum unnið, sérstaklega að þeim
þætti starfsins, sem ég hér hefi nefnt þjónustu borðs-