Prestafélagsritið - 01.01.1932, Blaðsíða 15

8
Sigurður P. Sivertsen:
Prrstafélagsntift.
þann raunveruleika í nútiðarsögu kirkjunnar þarlend-
is, að ekki nema lítill hluti kirkjulegs félagsstarfs
nái til hinna andlegu verðmæta — jafnvel megi með
6anni segja, að mestur hluti kirkjulegs starfs gangi til
fjársöfnunar, til skemtana, til umstangs um hitt og
þetta, sem ekkert. trúarlegt eða andlegt gildi hafi, og
menn von bráðar þreytist á.
Þá nefnir hann þá nútíðarstefnu kirkjunnar, að taka
að sér margskonar fyrirtæki, er miði að skemtunum,
iþróttum og almennri fræðslu. Augnamiðið sé að hæna
sem flesta að kirkjunni og halda mönnum frá óhollum
áhrifum annarstaðar. Engum vafa sé það lieldur undir-
orpið, að sitt hvað hafi þetta fj'rirkomulag til síns á-
gætis, og ef hófsamlega sé haldið á, mæli margt með
því. Eigi að síður dyljist það ekki, að kirkjan dansi þar
á hálum ís og eigi það á hættu að tapa andlegu verð-
mæti sínu. Það hafi aldrei orðið kirkjunni til annars en
tjóns, að víkja frá sínu eina ætlunarverki og fara að
vasast i veraldlegum sýslum.
Loks minnist hann á þá tilhneigingu manna, að nota
kirkjulegan félagsskap og vald kirkjunnar við löggjöf
og löggæzlu og til áhrifa á mannfélagsmál, eins og þau
horfa við i það og það skiftið, eða til þess að fá sínu
framgengt með tilstyrk borgaralegra laga. Um það
kemst séra Björn svo að orði: „Kristindómsins aðal-
ætlunarverk er að vera heilagt súrdeig i mannfélaginu
og veita heilögum anda inn i hugsunarhátt manna.
Auðnist kirkjunni að koma anda Krists inn i hugsunar
og viljalíf almennings, þá er öllu óhætt með skipulag
mannfélagsins. En fari kirkjan að vera eins og hver
ánnar stjórnmálaflokkur, er berst fyrir einni eða ann-
ari stefnu í mannfélagsmálum, missir hún bæði vald á
sjálfri sér og vald það, sem hún hefir á andlegum
sviðum". —
Hitt vitnið, sem ég vildi leiða, er prestur í Manchester
á Englandi, sem heitir J. Stanley Perkins. Hann er