Prestafélagsritið - 01.01.1932, Blaðsíða 64
Prcstafélagsritið.
Kirkjan og líknarstörfin.
57
og ístöðulitlu? Eru hér engin lastabæli, þar sem laus-
ung og svall dafnar vel? Er hér ekkert gjálífi og glaum-
ur, sem hrifur æskuna út á hálar brautir, er oftast
enda í vegleysu og vandræðum?
Þekkjum vér ekki einhverja, sem stynja þungan
undan framferði barna sinna? Hefir sú spurning aldrei
til vor borist frá harmi lostinni móður eða föður:
„Hvernig verður barninu mínu bjargað. Hver vill leiða
það á réttan veg?“
Þeir, sem vita, hvilík alvara og hrygð er innifalin í
þessari spurningu, finna sárt til þess, hve sárgrætilega
litið er aðhafst 001*11001 þessum til bjargar.
Þar sem trúaráhugi, kærleiki til Guðs málefnis og
hlýðni við boð hans, haldast í hendur, eru stofnuð
björgúnarheimili, hæli fyrir þá sem villast af þjóðvegi
laganna, út á krókaleiðir lastanna. Þar koma fram
fórnfúsir mannvinir eins og Þóra Esche, Matthilda
Wrede, Eva von Thiele Wincliler o. fl., sem fórna lífi
og starfi fyrir hina aumustu allra.
Það er ekkert ráðrúm til að rekjí. sögu þeirra allra
hér. Matthilda Wrede, (f. 1864 — d. 1928), „vinur fang-
anna“ og allra olnbogabarna á Finnlandi, mun flestum
kunn, og kunn að framúrskarandi fórnfýsi.
Eva von Thiele Winchler, (f. 1868 — d. 1930) var
svipuð henni að ýmsu leyti. Faðir hennar var stórætt-
aður aðalsmaður þýzkur, systir hennar varð tengdadóttir
Bismarcks „ríkiskanslara“ Þjóðverja, en hún varði allri
æfi sinni til líknarstarfa og kom á fót stórvöxnum likn-
arheimilum i Friedenshort á Þýzkalandi*).
Og nú langar mig til að fletta fáeinum blöðum í sög-
unni, sem ég nefndi áðan — sögu björgunarstarfsins.
Verð ég þá að nefna nafn einstakrar konu, sem guð-
legur kærleiki kallaði til starfa á meðal hinna smáðu
*) Æfisaga hennar er nýkomin út á dönsku. Heitir sú bók
„Toner som klang“ og er rituð af Marel Dinesen.