Prestafélagsritið - 01.01.1932, Blaðsíða 102
Prestafélagsrltið.
Kirkjur og kirkjusiÖir.
95
blessuö sé“. Vel uppfyltust hinar heitu bænir móður
minnar fyrir þessum ráðahag. Búnaður þessara hjóna
var að ýmsu leyti til fyrirmyndar og hamingjan hefir
fylgt börnum þeirra.
Þá var enn siður, að allir veizlugestir skipuðu sér í
þétta fylkingu við bæjardyr á kirkjustaðnum, þegar að
því var lcomið að gengið væri til kirkju. Voru þá vald-
ar úr veizlugestunum ungar og virðulegar stúlkur. Þær
áttu að ganga fyrir söfnuðinum til kirkju og „stilla
brúðarganginn". Á eftir þeim leiddust brúðhjónin, en
næst þeim gekk prestur og forsöngvari. Hófst söngur
jafnsnemma og lagt var á stað frá bæjardyrum og var
gengið syngjandi til kirkju. Við þetta tækifæri var
sungið versið: „Leið þú mig, Guð, hinn vissa veg“. Þess-
um siðvenjum sá ég hér aldrei fylgt eftir 1880. Úr því
lagðist hér líka niður hin'n gamli sveitasiður að syngja
borðsálma í veizlum.
Þá þótti það brot á helgisiðum kirkjunnar, ef konur
gerðu sig sekar í því að fara til annara bæja, fyr en
þær höfðu verið lesnar i kirkju eftir bamsburð. Þeim
var reiknuð það hæði helg og háleit skylda að láta þá
hvergi sjá sig á almannafæri fyr en í kirkjunni, en það
bar þeim að gera svo fljótt, sem lieilsan leyfði. Allar
konur báru þá skaut, er þær voru lesnar í kirkju. Á
brúðkaupsdegi báru líka allar konur skaut.
Kristindómsfræðslan var sú eina námsgrein, sem
börnum var lagt á herðar.
Margir prestar höfðu þann sið, að fara yfir alt lcver-
ið með börnunum í kirkjunni á fermingardaginn. Gilti
sú regla, hvort sem börnin voru mörg eða fá. Létu
þá flestir prestar raða börnunum á fermingardaginn
eftir því, hvað vel þau kuiinu og skildu hin kristilegu
fræði. Ekki var það samt óraskanleg regla. Væru for-
eldrar bamanna vel fjáreigandi og hefðu mikil sveit-
arráð, þótti prestum stundum vissara, að ætla eitthvað
fyrir því. Sveitarbarn, þótt betur væri gefið, voguðu