Prestafélagsritið - 01.01.1932, Blaðsíða 67
60
Guðrún Lárusdóttir:
Prestalélagsritið.
ungis í skyn að þetta væru stúlkur, sem heiðarlegt fólk
forðaðist eins og heitan eldinn.
Þóra spurði elcki frekar, en fór að hugsa um stúlk-
urnar. Þær væru að vísu hlæjandi og glaðar í bragði,
en gat það samt ekki slceð að þær bæru hulinn harm —-
stúlkurnar, sem allir vildu forðast! Einkennileg löng-
un til þess að hjálpa þeim, vaknaði í hjarta Þóru. Hún
hlaut að skilja þær betur en aðrir. Hún, sem sjálf bar
hulda sorg í sinni. Litið grunaði Þóru þá, að það væru
einmitt þvílíkar stúlkur, sem henni var ætlað að hjálpa.
Árið 1876 lagði stjórn. heimatrúboðsins danska í
Kaupmannahöfn þá ákvörðun fyrir söfnuðinn, að
stofna Magdalenuheimili, eða björgunarhæli fyrir falln-
ar konur, undir stjórn Þóru Esche. Og ári síðar var
fyrsta hdmilið reist.
„Minnist þess“, var sagt við hina uhgu og óreyndu
forstöðukonu daginn sem heimilið var opnað, „að þér
verðið að vera hæði faðir og móðir þeirra, sem
beiðast hér inngö'ngu". Þessari áminningu gleymdi
Þóra Esche aldrei.
Stjórn heimatrúboðsins hafði yfirumsjón heimilis-
ins, söfnuðurinn lagði til rekstursféð með frjálsum gjöf-
um og samskotum, og sjálfboðaliðar úr söifnuðinum
tókust á hendur að hjálpa til við heimilisstörfin, um-
fram það, sem stúlkurnar önnuðust þau sjálfar, en til-
sögn og. æfing í heimilisstörfum var ekki óverulegur
þáttur í þessu björgunarstarfi.
Tæplega þarf að taka það fram, að það var enginn
hægðarleikur að stjórna þessu heimili, en saga Þóru
Esche ber vott um það, hve sigursæll er góður vilji,
og ólánsömu, afvegaleiddu stúlkurnar, leituðu til henn-
ar, þrátt fyrir megna mótspyrnu þeirra manna, sem
sáu sinn hag í ólifnaði þeirra.
„Hefði hún sagt eitt óþægilegt orð við mig, þá hefði
ég stokkið burtu þegar í stað“, sagði stúlka ein, sem var
að lýsa viðtökunum er hún haðst inngöngu á heimilið.