Syrpa - 01.12.1916, Qupperneq 20

210
SYRPA, 4. HEFTI 1916
hvernig sem veður var, jafnt í
sólskini, sumarregni, haust-
slyddu og góugrimdum. pegar
hann lagði af stað á morgnana
rtieð byssuhólkinn á öxlinni,
starði Signý langa lengi á eftir
honum, og bað guð að leiða
hann heilan heim á kvöldin.
Hún hafði orðið því nær vit-
stola síðast, er hún hitti hann
hálfdauðan á þröskuldinum við
Selsdymar. Og þegar húma
tók skygndist hún ætíð út og
hlustaði. pá gat hún hvorki
spunnið né kembt. pá rölti hún
fram og aftur um Selið, ótta-
slegin og eirðarlaus. Eða þá
hún settist við hlóðirnar, ein-
blíndi á logana og virtist
gleyma öllu nema eigin æfi-
sorgum.
Hún hafði verið gift fyrir
langa löngu manni, sem hún
unni, og hét Hans. Framtíðar-
draumarnir höfðu verið ljúfir
og laðandi. J?eim hjónum hafði
verið boðið í brúðkaupsveizlu, og
þangað kom einnig porbjörn
ofláti, gamall biðill Signýjar,
er hún hafði marg-neitað. í
brúðkaupinu var drukkið mjög,
og porbjörn var jafnan í nánd
við Hans. M,ælti hann þá tíð-
um skætingsorðum um Sig-
nýju; henti almenningur að
því gaman, því öllum voru kunn
bónorðsmálin porbjarnar. Hans
varð öskureiður og m(undi sam-
stundis hafa ráðist á porbjörn,
ef Signý hefði eigi aftrað og
haldið í treyjukragann. En að
lokum fór svo, að porbjöm flaug
á Hans með opinn hníf í hendi;
sá Hans þá þann kostinn vænst-
an að búast til varnar. Hann
hafði rýting við belti og dró
hann úr slíðrum í skyndi. Rann
þá berserksgangur á porbjörn,
hugðist hann að keyra andstæð-
ing sinn til jarðar, en í þess stað
fékk hann hníístungu í hjartað
og var örendur. Hans hljóp á
brott í dauðans ofboði. Fólkið
þaut á eftir og hélt honum með
valdi, því augljóst var, að hann
hafði í hyggju að ráða sér bana.
En Signý kom og lagði hendur
um háls honum og bað hann í
guðs nafni að hafa stjóm á
sjálfum sér. pá fékk hann á-
kafa grátkviðu.
Hans settist á stein og grét;
ekkinn varð enn dýpri og inni-
legri. Honum fanst hjartað
ætla að sprengja holið.
En nú var ekki til setu boðið.
Yfirvöldin gátu komið á hverri
stundu og tekið hann fastan
fyrir mannvíg. Og silfur átti
hann ekki, sem nægja mundi til
þes að bæta með víg porbjarn-
ar. Eini vegurinn var sá, að
reyna að vinna og safna saman
upphæð þeirri, er nauðsynleg
yrði talin.
Enginn lifandi maður mátti
vita, hvert hann færi. Svo ætl-
aði hann að koma einn góðan
veðurdag og greiða manngjöld-
in.------
En Hans var ókominn alt til
þessa, og Signý hafði ekki
heyrt frá honum stakt orð öll
þessi ár. Hún hafði flutt til
Sylvíu systur sinnar, konu por-
leifs, og dvalið með porleifi
jafnan síðan. Alt af hafði hún
hugsað um Hans, alla hafði hún
spurt, er að garði komu, en
enginn visi neitt hvar hann var
niður kominn. Farandsalar og
fjallaræningjar, er í Selið komu,
voru allsendis ófróðir, að því er
til þeirra mála kom, þótt fróðir
væru og fjölkunnugir um margt
annað. Enginn vissi um Hans.
Hann var týndur, sokkinn til
botns eins og steinn, sem kast-
að hefir verið í hafið.-----
Og Signý situr við hlóðar-
steininn, starir í glóöina — og