Syrpa - 01.12.1916, Qupperneq 29

SYRPA, 4. HEFTI 191b
219
ef til vill dálítinn hagnað af því,
að nú verður einu vitninu færra
í réttinum.”
Blóðið steig til höfuð?
porleifi. pað sauð í honum reiðin.
Hefði þessi maður heimsótt
hann í skóginum og viðhaft
annan eins munnsöfnuð, mundi
hann hafa barið hann,—stein-
drepið hann tafarlaust. En nú
var hann löglegt yfirvald, og
gamli porleifur ekki nógu kjark-
mikill til þess að......
Öllu gátu lögin fundið upp á.
“Eg að hafa drepið hana?
Ekki nema það þó.”
“Og svo skyldi hún, blessað-
ur sakleysinginn, vera urðuð
utangarðs! Enginn söngur!
Engin bæn! Engin blessun!
Var hún líka í banni laganna?”
porleifur sat á lágum kassa
og fal andlitið í höndum sér.
Nú setti að honum ákafan grát,
sem virtist aldrei ætla að taka
enda.
“Ekki einu sinni í kristnum
reit! Hvað skyldi það annars
hafa verið, sem við Signý heit-
in unnum til saka?”
Presturinn gekk til porleifs
og lagði höndina á öxl honum.
porleifur spratt á fætur.
“Snertu nfig ekki!” hrópaði
hann.
“pú spyr, hvað þú hafir til
saka unnið. Hefir samvizka þín
ekki gefið þér neina skýringu á
því atriði? parf eg endilega að
semja og lesa upp fyrir þér skrá
yfir þínar eigin syndir?”
“Fyrir hvað er eg kærður?
Er það fyrir viðarrenglunrnar,
sem eg tók frá kónginum til
þess að refta yfir kofann
minn ? •
“Eða máske þú vildir vera
svo vænn, prestur minn, og
skýra fyrir mér, hvaða tjóni
það geti valdið kongi, sem býr í
öðru landi, þótt fátækur þegn
hans hátignar noti fáeinar við-
arrenglur til þess að reisa skýli
yfir höfuð sér? Væri betra, að
þær fúnuðu í skóginum og yrðu
cngum að liði?”
“pað er þjófnaður, hvort sem
hann er mikill eða lítill,” svar-
aði prestur. “Að vísu skil eg
vel, að það brot er næsta lítil-
vægt,* borið saman við hinar ó-
guðlegu lauslætis-syndir, er þú
hefir gert þig sekan um. pú
hefir í mörg herrans ár búið
með vinnukonunni þinni á van-
sæmilegan hátt.”
“petta er himinhrópandi
lýgi,” öskraði porleifur.”
“pað er alveg gagnslaust að
þverskallast, vitni eru næg,”
svaraði prestur rólega.
“Vitni,” sagði porleifur og
rak upp hlátur. “Skyldi það
hafa verið saknæmt, þótt hún
Signý heitin, systir konunnar
minnar, kæmi upp í fletið til
mín og ornaði mér svolítið um
frosthörkunótt ? Og við bæði
orðin regluleg gamalmenni. —
Hún hafði verið gift áður og
maðurinn hennar er enn á lífi.”
“Er þetta hugsanlegt? Brot-
ið verður þá margfalt stórkost-
legra,” hrópaði prestur í geðs-
hræringu. “Viðurkendu fyrir
guðs skuld hin óttalegu afbrot.
Mundu eftir því, að eilíft hel-
víti bíður þess, sem deyr án
þess að iðrast og játa syndir
sínar.”
porleifur sat hugsi um stund.
pví næst sagði hann hægt og
alvarlega:
“Geturðu sagt mér, prestur
góður, eru líka yfirvöld í himna-
ríki?”
Presti varð orðfall.
“Yfirvöld ?” endurtók hann.
“Yfirvöldin eru sett af guði
sjálfum. Veiztu ekki að post-
ulinn Páll segir: ‘Öll yfirvöld
eru sett af Guði’?”