Syrpa - 01.12.1916, Qupperneq 41

SYRPA, 4. HEFTI 1916
231
-------------------ÍÍL.______
ÍSLENZKAR ÞjÓÐSAGNIR.
Báröarstaða-draugurinn.
pYRIR miÖja 19. öldina og fram
um 1860, bjó á Báröarstööum
í LoBmundarfiröi, maBur sem Og-
muridur hét, Jónsson. SigríBur hét
kona hans. Þau voru við allgóö
efni. Börn þeirra, sem eg man eftir
og fulloröins aldri náöu, voru Jónar
tveir, Ólafur, Ketill, Guömundur og
Sigríður dóttir ; öll voru börnin
fremui mannvænleg og vel uppalin.
Þaö mun hafa verið á milli 1840
og ’50, að sá maður flutti í tvíbýlí
við Ögmund, sem Stefán hét Páls-
son, Ólafs sonar, bónda á Gilsfirvelli
í Borgarfirði. Sólrún hét kona
hans.
Eitt haust var Guöbrandur Þor-
láksson, prests Hallgrímssonar á
Svalbaröi á ferð í Loðmundarfirði,
og kom aö Bárðarstöðum, fór hann
þess á leit viö Ögmund aö hann
tæki sig á næsta vori í tvíbýli eða
húsmensku, hvað hann sér afar hug-
leikið að komast að sjónum, þvi hon-
um væri hann alvanur, frá því er
hann var á Sléttunni. ögmundur
færðist undan því og taldi á ýms
tormerki. Guðbrandur tók þvi hóg-
lega og þykkjulaust, en sagði samt,
að vel gæii svo farið þó ekki yrði
hann við þessari bón sinni, að hon-
um þætti eitthvað að áður langt um
líði, því mjög var honum gjarnt til
að hafa í heitingum og gaf jafnvel
stundum ískyn að hatin kynni gald-
ur, var því ekki örgrant um að sum-
ir hinna grunnhyggnari tryðu því
og var hann því af sumum kallaður
Galdra-Brandur eða Drauga-Brand-
ur, en ekki festust þau nöfn við
hann alment.
Drauga-Brands nafnið var þannig
tilkomið, að meðan hann var fyrir
norðan,kom upp magnaður reimleiki
á Núpi í Núpasveit, minnir tnig að
bóndinn flytti burt af jörðinni, því
eitt af hinu seinasta sem draugurinn
gjötði, var það, að stóreflis steinn
kom inn um eldhússtrompinn, og
ofan í grautarpott,sem var á hlóðun-
um og lét nærri að yrði konunni að
lífs og lima tjóni, sýndist þá ekki
lengur vært, og var það ekki mót
von.
Sterkur grunttr féll á Gttðbrand
að þessi reimleiki væri að einhverju
leyti af hans völdum, ætla eg það
væri tekið fyrir af sýslumanni, enn
ekki varð það sannað, enda var
Guðbrandttr tölugur, slunginn og
vel að sér um margt, en blendinn og
við sjáll var hann álitinn, og mun
það ekki að ástæðu lausu.
Hvað sem um þetta hefir verið,
þá var það víst, að honum var vel
kunnugt, hvernig umhorfs var á