Vekjarinn - 01.04.1904, Qupperneq 18

18
huggaði mig við að allt væri i Drott.ins hendi og
fór rólegur heim.
Fáum dögum siðar var jeg að festa inn fyrir-
lestrabók og stakk mig þá í fingurinn. Daginn
eptir var jeg við líkskurð á sjúkrahúsinu. Hinn
framliðni hafði dáið úr illkynjaðri veiki og jeg
var mjög varasamur. þar eð jeg vissi að litil
skeina gæti kostað líf mitt. En bráðlega fór jeg
að finna til magnleysis og þegar jeg gekk um
sjúkraherbergin um miðjan daginn, varð jeg að
flýta mjer, því mjer var að verða verulega illt.,
sem annars kom aldrei fyrir. Það ætlaði að
líða yfir mig. en kaldur vatnsdrykkur hressti mig.
Mjer hrakaði samt óðum og gat varla seinni part-
inn haldið á penna til að skrifa fyrirlestra. Þegar
jeg gat ekki skrifað lengur, fór jeg inn í líkskurðar-
herbergið til að taka verkfæri mín og parta þá,
sem jeg átti að greina. Jeg spurði prófessorinn
ráða, sem var mjög duglegur sáralæknir. „Það
er svo sem auðvitað að þjer hafið sært yður við
líkskurðinn, þjer vissuð að það voru hættuleg
veikindi," sagði hann. Jeg fullyrti að jeg hefði
farið mjög varlega. „fá hafið þjer haft skeinu
áður,“ sagði hann og skoðaði hönd mína nákvæm-
lega, en fann ekkert. Þá mundi jeg eptir nálar-
stungunni. Hann hjelt að það mundi vera orsökin
og rjeði mjer til að fara i snatri heim og ráð-
stafa eigum mínum, „því að þjer eruð dauðans
maiur," bætti hann við. Mjer þótti það erfið
tíðindi, því að þá gat jeg ekki komizt til Kína.