Vekjarinn - 01.04.1904, Qupperneq 22

22
það mun hann veita yður, og að faðirinn verð-
ur dýrðlegur fyrir soninn. Jeg sá að jeg þurfti
þá ekki annað en leita í trú og taka á móti krapti
til að ganga þetta. Jeg sagði þá tafarlaust við
Drottin, að jeg væri reiðubúinn að fara, ef hann
vildi styrkja mig, og jeg bað í Jesú nafni um
að jeg mætti þegar fá nægan krapt til fararinn-
ar. Svo bað jeg vinnukonuna að sækja hatt
minn og göngustaf, og svo hjelt jeg af stað,
ekki til þess að reyna að ganga, heldur til að
fara alla leið.
Jeg var sterkur í trúnni; en aldrei skipti
jeg mjer samt eins mikið af búðargluggunum,
eins og í þetta sinn. Jeg var feginn að geta
numið staðar við annan hvern eða þriðja hvern
glugga, til að líta inn. Erfiðast varð mjer að
komast upp, „Snow Hill“, mjer hefur aldrei fund-
izt sú brekka eins brött og þá, en Drottinn hjálp-
aði mjer. Jeg komst nógu snemma til skrifstof-
unnar, og settist þreyttur á þrepin við hana.
Peir, sem fram hjá gengu, horfðu spyrjandi á
míg, en jeg varð að hvíla mig og biðja. Svo
gat jeg eptir litla hvíld klifrast upp þrepin, og
mjer þótti vænt um að hitta sama bókhaldar-
ann og jeg hafði fundið áður. Þegar hann sá
hvað jeg var fölur, spurði hann eptir, hvort jeg
væri lasinn. Jeg sagðist hafa verið mjög veikur,
og þyrfti að fara upp í sveit, en ætlaði fyrst að
vita um aptur, hvort það væri áreiðanlegt að
maðurinn hefðj strokið. ,Það Yar gott að þjer