Vekjarinn - 01.04.1904, Qupperneq 23

23
minntust á það," sagði hann, „þaÖ hafði bland-
ast máium, og nú vitum vjer að það var ann-
ar maður, sem strauk, en hann var nafni hans.
Þjer getið nú fengið kaupið hans allt til þessa
dags“. Áður en hann fjekk mjer peningana, bauð
hann mjer að borða með sjer morgunverð. Jeg
sá að svona var Drottinn umhugsunarsamur og
þáði boðið með þakkiæti. Jeg hresstist við mál-
tíðina og hvíldina á eptir, — hann gaf mjer
pappir til að skrifa konunni alia málavexti. Á
heimieiðinni keypti jeg ávísun fyrir peningana,
sem henni báru, og sendi henni; og nú fannst
mjer leyfilegt að fara upp í sporvagn, til að ijetta
mjer ferðina.
Daginn eptir fór jeg tii læknisins, sem hafði
stundað mig; jeg vissi að frændi minn mundi
fús til að borga honum, en jeg taldi samt skyldu
mína að borga það sjálfur, eptir þvi sem jeg
gæti. Læknirinn var svo vingjarnlegur, að vilja
ekki taka neina borgun, nema fyrir meðul, sem
hann hafði lagt til sjálfur, það urðu 8 shillings.
Þegar jeg var búinn að borga það, átti jeg rjett
f.vrir ferðakostnaði heim til min. Allt þetta sýndi
mjer greinilega að Drottinn annaðist mig.
Jeg yíssí að læknirinn var efasemdamaður,
og jeg sagði við hann, að jeg ætti umhyggju
hans, næst Guði, að þakka að mjer hefði batn-
fið, og mig iangaði þess vegna mjög til að segja
honum, ef það særði hann ekki, frá því, sem
gaetj komjð honum til að keppa eptir þeirri dýr-