Vekjarinn - 01.04.1904, Qupperneq 24

24
mætu trú, sem jeg ætti. Hann sagði, að jeg
skyldi segja allt, sem mjer byggi í brjósti. —
Jeg sagði honum þá, hvers vegna jeg hefði kom-
ið til Lundúna, og hvernig jeg hefði hafnað föst-
um styrk, bæði frá föður mínum og kristniboðs-
fjelaginu. Jeg sagði honum frá handleiðslu Drott-
ins og hversu óvænlega hefði horft fyrir mjor,
þegar liann hafði sagt mjer að fara uþp í sveit,
en svo hefði jeg tekið hattinn minn og göngu-
stafinn og gengið af stað til að vitja um pen-
ingana. Þá greip læknirinn fram í og sagði:
„Það er ómögulegt! Jeg, sem sá um morgun-
inn að þjer voruð líkari vofu en manni." Jeg
varð að margfulivissa hann um, að jeg hefði
samt gengið alla leið. Svo sagði jeg honum
hvað mikla peninga jeg ætti eptir, og þeir væru
alveg jafnmiklir og ferðakostnaðurinn væii heim
til foreldra minna.
Yinur minn varð alveg ráðalaus, og sagði
með tárin í augunum: „Jeg vildi gefa allan
heiminn fyrir aðra eins trú og þjer eigið.“ Jeg
sagði honum þá glaður, að hún fengist ókeypis
og væri til reiðu. — Jeg sá hann ekki framar.
Þegar jeg kom aptur til borgarinnar, frjetti jeg
að hann hefði orðið veikui' og farið upp í sveit.
Hann varð aldrei jafngóður. Jeg gat ekki náð
í fregnir um sálarhag hans síðustu stundirnar;
en jeg var Guði þakklátur fyrir að jeg skyidi fá,
og nota tækifærið til að vitna fyrir honum um
Dxottin, Jeg get ekki anmið eu vonað að Drott-