Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Síða 10

250
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
«Júdrs ískariot.»
Maðurinn leit hægt við honum, eins og
hann ætlaði að segja eitthvað, en presturinn
varð fyrri til: «Hverert þuPsnautaðu héðan!»
sagði hann, og hratt Ben Húr frá.
Ben Húr skifti sér ekkert um það, en fór
á eftir þeim. Reir fóru leiðina milli Bezeta-
hæðar og Antoníuvígis, fram hjá Betesdatjörn-
inni og út til sauðahliðsins, Alstaðar var fult
af fólki, og alstaðar voru menn í önnum með
hátíðahaldið. Hliðið stóð opið, og hliðverð-
irnir voru víst gengnir burtu til hátíðahalds.
Síðan beygðu þeir til gildrags þess, sem Ke-
dronslækurinn rennur eftir. Hinu megin sást
til Olíufjallsins með dimmleitum sedrus- og
olíutrjám. Reir gengu ofan í dragið, yfir brúna
og dundi í brúnni undir fótum þeirra. Svo
gengu þeir enn nokkra stund, og beygðu síð-
an til vinstri handar í áttina til garðs eins eða
gerðis, og sást múrveggurinn frá veginum.
Ben Húr vissi, að í garði þessum var ekkert
annað að sjá eða finna, en fáein gömul og
hnúskótt olíutré, gras og þró eina, höggna í
klettinn, sem vant var að pressa olíuna ofan í.
Hvert var erindið þangað? í sama bili nam
flokkurinn staðar. Reir voru háværir og töluðu
af ákafa. Margir eins og hörfuðu frá, og gerðu
troðning. Hermennirnir einir voru kyrrir.
Ben Húr skildist frá hópnum og gekk nær
garðshliðinu; var engin grind í því. Skamt
eitt fyrir innan hliðið stóð maður í hvítum
klæðum, berhöfðaður, síðhærður, beinvaxinn
og grannvaxiun, en lítið eitt álútur; hann hafði
spent greipar á brjósti sér, og var mjög ang-
urvær á svip — Iifandi ímynd þess, að bíða
með stillingu þess sem ádynur.
'Maðurinn frá Nazaret!
Lærisveinar hans stóðu skamt frá; það var
mesta ókyrð á þeim — Hann einn var róleg-
ur þarna í blysbirtunni. Gagnvart þessum frið-
samlega manni nam herflokkurinn staðar, orð-
laus, ráðlaus, líkastur til að hlaupa á flótta.
Nú skildi Ben Húr, hvernig í öllu lá: hann
vissi, hvers vegna þessi næturherför var haldin.
Enginn getur sagt fyrir víst, hvað hann
muni gera, þegar að því augnabliki er komið
að hann á að gera eitthvað. Nú var að þessu
atviki komið, sem Ben Húr hafði verið að búa
sig undir árum saman, því að þess manns líf
var í hættu, sem hann ætlaði að styðja og að-
stoða, og verja lífi sínu fyrir — en hann stóð
nú kyr í sömu sporunum. Svona andstæður
geta búið í einum manni. Ef til vill hefir
hann hugsað sem svo, þegar hann sá, hvað
maðurinn frá Nazaret var rólegur, og dular-
fullur blær hvíldi yfir honum: Hann er herra
líís og dauða — hann er viss að spjara sig.
Vera má og, að hann hafi verið forvitinn, og
viljað vita, hvort maðurinn frá Nazaret beitti
hér sömu friðseminni og veglyndinu, sem hann
var vanur að brýna fyrir mönnum.
Ein rödd sagði: «Að hverjum leitið þér?«
»Að Jesú af Nazaret* heyrðist úr hópnum.
«Eg er hann!»
Menn fóru aftur að troðast á úti í hópn-
um. í sömu andránni gekk Júdas til mannsins
frá Nazaret og kysti hann, og sagði um leið:
»He ll vert þú, meistari.»
Ben Húr heyrði að maðurinn frá Nazaret
svaraði einhverju. En rétt á eftir gengu nokkr-
ir menn fram úr hópnum. Lærisveinarnir gengu
fram á móti þeim, og þar kom til vopnavið-
skifta.
«Sliðra þú sverð þitt,« sagði m'aðurinn frá
Nazaret, «eða er mér ekki skylt að drekka þann
bikar í botn, sem faðir minn hefir skenkt á
handa mér?»
í sömu svifunum umkringdu þeir hann.
Lærisveinarnir flýðu. Regar Ben Húr fór að
skygnast um eftir þeim, voru þeir horfnir.
Maðurinn frá Nazaret var bundinn.
«Hvaða bikar er það, sem faðir hans hef-
ir skenkt á hartda honum?« hugsaði Ben Húr
með sér. «Og hver er hann þessi faðir hans?
Einn leyndardómurinn tekur við af öðrum.*
Síðan sneri hópurinn til borgarinnar aftur
með hermennina í broddi fylkingar. Ben Húr
var svo þungt um hjarta — var svo óánægður
með sjálfan sig — hann mátti til að ná tali
af manninum frá Nazaret.