Nýjar kvöldvökur - 01.11.1908, Page 12

252
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
>->Segið mér í hvaða þorpi og prestakalli
eruð þér fæddur? er yður kunugt um það?«
Irinn yfti öxlum og sagði. «Rér haldið þó
ekki að eg viti þetta ekki, eg var þó kominn
um tvítugt, þegar eg yfirgaf héraðið, sem eg
er fæddur og uppalinn í.»
Hvað heitir það þá?»
«Ladbroke Hill, og Iiggur aðeins þrjármíl-
ur frá Dublin á Irlandi.»
Lavarede lét sem hann yrði glaður við að
heyra þetta, og írlendingnum, sem tók eftir
því, þótti það vera góðs viti. «Kemur þetta
heim?« spurði hann ofurlítið efablandinn.
«Víst kemur það heim, en hverjir voru
foreldrar yðar?«
«Faðir minn hét Jósef William Vincent.
Hann var frá Ladbroke, en móðir mín hét
Pálína Croocks og var frá Noxleborg.®
«Petta er ágætt.»
»Kemur þetta heim, og er eg þá frændi
yðar?» spurði írinn og stóð á öndinni af eft-
irvæntingu.
«Frændi, næstum! En bíðum við.»
»Hvað eigið þér við með því að segja að
eg sé nærri frændi yðar.»
«Jú, egjhefi en nokkrar spurningar, sem eg
verð að fá svarað.»
»Spyrjið þá, herra minn,» sagði írinn óþol-
inmóður, enda var þá vínið farið að svífa á
hann.
«Hugsið yður nú vel um,» sagði Lavarede,
«hvort þér munið ekki eftir gömlum ættingja
yðar, sem var búsettur í Dublin, og sem var
ákaflegur nirfill, en vissi þó varla aura sinna
tal, og sem aldrei vildi kannast við sína fá-
tæku ættingja, af því hann væri hræddur um,
að þeir mundu ieita hjálpar hjá sér. Munið
þér ekki eftir neinum slíkum ættingja ef þér
hugsið yður vel um?»
írinu hugsaði sig um stundarkorn og sagði
svo niðurdreginn, að hann myndi ekki eftir
neinum þesskonar ættingja. Hann var auðsjá-
anlega á glóðum um, að þetta svar mundi fara
með arfsvonina, og hann bætti því við til þess
að draga úr áhrifum svarrsms: «Raunar er það
ekkert undarlegt, því faðir minn dó þegar eg
var tóif ára, og móðir mín skömmu síðar, og
eg kyntist því lítið ættingjum mínum, eða heyrði
um þá talað.«
«Hugsið yður samt vel um, hvort þér heyrð-
uð aldrei getið um gömlu Margrétu frænku
yðar?»
Irinn tók viðbragð, og það glaðnaði sýni-
lega yfir honum. »Jú, jú, það nafn hefi eg
heyrt á einhverri frænku.«
«Pví get eg vel trúað« hugsaði Lavarede
með sér, þar sem önnur hver kona á írlandi
ber það nafn.
En með uppgerðar hátíðasvip stóð hann
upp og rétti Iranum hendina og sagði inni-
lega klökkur:
«Kæri frændi.®
Irinn stóð líka á fætur, eldrauður í and-
liti af gleði og endurtók orðin: «Kæri frændi»
«Já, við erum frændur» sagði Lavarede, «á
því getur enginn efi verið. Og nú skal eg
segja yður hvernig sakirnar standa.
«Margrét frænka er dáin, hún var föður-
systir þín, en móðursystir mín, og gamla kon-
an lét eftir sig 8000 pund sterling, sem jafn-
gilda 40000 dollurum. Hún hefir í erfðaskrá
sinni ákveðið að þetta skulu skiftast jafnt á
millum okkar, en þó með því skilyrði, að við
værum báðir á lífi, og kæmum báðir til að
vitja arfsins. Hún hefir auðsjáanlega iðrast
eftir því, vesalingurinn, hvað hún hafði verið
harðbrjósta við fátæka ættingja, og viljað bæta
fyrir það með því að stuðla til, að við báðir
fengjum arfinn.«
írlendingurinn hlustaði á alt þetta forviða
með opinn munn og eins og í draumi, en
Lavarede lét dæluna ganga, og sagði honum
að hann hefði orðið að brjótast í að leita
hann uppi til þess að ná í sinn hlnta, og hann
væri búinn að eyða aleigu sinni í þetta ferða-
lag. Hann sagði honum í hvaða gistihöll hann
byggi, og írinn, sem vissi að hún var ein sú
dýrasta í borginni, fór nú heldur en ekki að
þykja þessi frændi sinn berast sæmilega mikið
á. Hann sagði þvf með gætni: