Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Síða 3

HYPATIA.
27
hlaðin skraiiti tír topösum og roðasteinum,
var veifað að henni kæíu ttleð btævæng úr pa-
fuglafjöðrum.
Kona þessi var á að gizka hálfþ'rítug áð
aldri, og hafði til að bera þessa munaðarríku grísku
fegurð, og blánaði fyrir æðunum eins og í
gegnum móbrúna, undurmjúka blæju. Fæturn-
ir voru litlir og lágu á koddum, fagurgerðir
sem á ástargyðjunni og hvítir sem svanabrjóst.
Bungudrögin á brjóstum hennar og örmum
sáust í gegnum slæðuhjúpinn, en neðri hluti
líkama hennar var sveipaður sjali úr rauð-
gulu silki, og voru á því skrtíðbönd úr skelj-
um og rósum. Hár hennar lá fagurlega flak-
andi á koddanum í ótal bugðum, alsett gulli
og gimsteinum, Augun Ijómuðu munaðarbltð
eins og demantar fratnundan augnalokunum,
sem voru jöðruð með tállit úr svörtu antimoni.
Varirnar stóðu ögn fram eins og þær væru að
vonast eftir kossi. Hún lyfti hendinni hægt og
letilega. Hún opnaði varirnar hægt. Og hún
hvíslaði orð hins tröllslega elshuga síns með
silfurskærum rómi á fegurstu grísku til munks-
ins, og varð að taka þau upp aftur áður en
hann gat hrundið af sér undrun sinni og svarað.
»Ásgarður? Hvað er Ásgarður?*
Stúlkan leit á tröllið og bað nánari skýr-
ingar.
«Aðsetur hinna ódauðlegu guða», svaraði
tröllið stutt og snúðugt.
«Borg guðs er á himnum,« svaraði Fílam-
mon konunni og leit undan.
Allir skellihlgóu að svari hans. Foringinn
einn hló ekki, en ypti öxlum aðeins. »Hún
getur eins vel verið á himmum eins og við
Níl,» sagði hann. «Spurðu, hvaðan fljótið komi
Pelagía.»
Pelagía gerði það, og þá kom svar, svo
ruglingslegt og fult af kynjum þeim og firn-
um, sem Filammon hafði heyrt munkana segja
sér frábarnæsku um þetta undarlega törfaland,
að það tók því fram, sem Gotarnir höfðu heyrt
í Alexandríu. Allir hlutir stóðu í sambandi við
þetta fljót. Pað tók sig upp í Kákasusfjöllum,
— en hvar þau voru, vissi hann ekki — hvort
þau væru í Paradís eða Indverska Blá-
landi eða blálenzka Indlandi. Hvar er það?
Pað vissi hann ekki — það vissi enginn mað-
ur, En það vissi hann að fljótið rynni hundr-
&ð og. fimmtíu dagleiðir um eyðimörk, þar
sem alt værí krökt af fljúgandi höggormum og
öðru illþýði, og hitinn þar væri svo mikill
að faxið sviðnaði á Ijónunum.
«Pað væri gaman að bregða sér á veiðar
þar,» sagði Smiður Tröllason, vopnasmiður
flokksins.
Pá sagði hann fljótið rynni himdrað dag-
leiðir í austur, um Arabíu og Indland, og væru
þar allir skógar fullir af fílum og konum með
hundshöfuð, svo rynni það um fjöll í Svíþjóð
hinni köldu; þar væri endalaus nótt og loftið
fult af fjöðrum ; þriðjungur árinnar kæmi það-
an, annar þriðjungurinn úr suðurhafinu og
rynni yfir Mánafjöll, þar sem enginn maður
hefur komið, en hinn þriðjungurinn kæmi úr
landinu, þar sem fuglinn Fönix ætti heima —
en um Ásgarð vissi hann ekki nokkurn skap-
aðan- hlut . . .
Og svona hélt hann áfram, og Pelagía
þýddi ýmis rétt eða rangt, allir voru steinhissa,
þangað til tröllið sló á lærið og bölvaði sér
upp á, að Ásgarður mætti eiga sig fyrir sér til
Ragnarökkurs — hann færi ekki feti lengra
upp eftir Níl en hann væri kominn.
»Fari hann grábölvaður, þessi munkur,*
sagði Úlfur, «hvernig ætti þessi garmur að
vita nokkuð um það?«
»Pví ætli hann geti ekki vitað um það eins
og apabílið þarna niður frá, rómverski land-
stjórinn,« sagði Smiður. »Hann leit út eins
lygari, þess landstjóri, en þessi munkur lítur þó
út eins og ærlegur maður. Og eg er á því að
trúa honum, og við það situr.«
«Gætið nú að, Úlfur Óviðarsson og þér
kappar allir; ef vér girnumst auðlegð, þá er
hennar ekki að leita í sanddölunum. Ef vér
girnumst konur, þá er þær ekki betri að fá
meðal dreka og djöfla, en þær sem við höfum
hér. Engan ólundarsvip ‘Úlfur. Eða hefur þú
í hyggju að kvongast einni drósinni með hunds-
/I*