Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Qupperneq 4

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hcfuðið, sem munkurinn var að segjafrá? Nú
höfum við hér gnótt fjár og fljóða, og ef við
viljum hafa eitthvað til dægrastyttingar, þá er
meira gaman að drepa menn en dýr. Því er
bezt að hverfa þangað, sem mest er um veið-
ina. Frægð höfum við nóga, og hægt um
vik að bæta við hana hingað og þangað við
Miðjarðarhafið. Við skulum ræna Alexandríu
og brenna hana. Fjörutíu af okkur öotunum
geta slegið þessa arnarriddara af í hægðum
sínum á tveim dögum, og hengt þennan lýgna
landstjóra, sem narraði okkur í þessa ferð, á
hæsta gálga. Svaraðu mér ekki strax, Úlfur. Eg
vissi það strax, að hann var að Ijúga að okkur,
en þið trúðuð honum, og eg hugði mér skylt
að hlýða mér eldri mönnum. Við skulum snúa
aftur. Farið og herjið á Vandali; safnið her og
og takið Konstantínópel. Eg skal verða keisari
og Pelagía keisarafrú. Pið Smiður hérna skuluð
verða undirkeisarar. Og munkinn skulum við
gera að höfuðsmanni geldinganna. Alt, skal eg
láta eftir ykkur, til þess að hafa það — en
upp eftir þessari bannsettri sprænu fer eg ekki
í logandi hitanum. Spyrjið stúlkurnar, rekkar
góðir — eg skal spyrja mína mey, konur eru
altaf spádísir, hvar sem er.«
«Já ef þær eru ekki dækjur,« nöldraði Úlf-
ur í hálfum hljóðum.
»Eg skal fylgja þér á heimsenda,« svaraði
Pelagía, »en mun skemtilegra er í Alexandríu
en hérna.«
Úlfur spratt upp sem elding, þótt gamlað-
ur væri og sagði:
»Heyrið mig, Amalrekur Amali, og þér rekk-
ar allir. Þegar forfeður mínir sóru að vera
menn Óðins, og gáfu Amölum, sonum Ás-
anna, ríki sitt, — hvert samband var þá gert
milli yðar og vor? Var það ekki um það, að
leita æ lengra til suðurs og finna Ásgarð, þar
sem Óðinn á heima, og gefa honum í hendur
konungsvald yfir allri jörðinni? Og höfum við
ekki haldið þann eið? Höfum við ekki verið
trúir Amölum? Engum vildum við fylgja, með-
an Amali væri foringi vor. Höfum við ekki ver-
ið trúir?«
«Enginn hefir fundið svik í Úlfi Óviðar-
syni, hvorki með vinum né óvinum.»
»Því vill þá vinur hans svíka hann? Hver
á þá að stjórna hjörtunum, ef vísundurinn fell-
ur? Hverig heldur hópurinn áttunum, ef Úlfur
konungur missir þeirra? Hver skal syugja fyrir
yður Ásgarðskviðu ef Yngvi týnir þeim niður?
Heyrið Ásgarðskviðu, rekkar góðir, Álrekur
konungur unni henni mjög. Eg söng honum
hana í keisarahöllinni í Róm, þangað til hann
vann þess eið, þótt kristinn væri, að leita Ás-
garðs í suðri. Og þegar hann fór til Valhallar
og skipin brotnuðu við Sikiley — hef eg þá
ekki sungið yður Ásgarðskviðu við Messínu,
þangað til þér unnuð þess eið að fylgja Am-
alanum með báli og brandi, unz vér fyndum
höll Óðins, og fengjum bikar fullan mjaðar af
hendi hans? Og nú vil eg enn syngja kvið-
una, gotnesku kappar.«
«Ekki kviðuna,« grenjaði Amalinn og tók
höndum fyrir bæði eyrun: «Ætlarðu að gera
oss aftur vitlausa, þegar vér vorum á beztu
leið að gæta vor og finna, til hvers lífið væri
gefið oss?»
«Heyrið Ásgarðskviðuna — áfram til Ás-
garðs, þér gotnesku vargar,» æpti annar, og
alt fór á ringulreið.
«Höfum vér nú ekki verið. í dagstæðum
bardögum í sjö ár?»
«Höfum vér ekki ausið út nógu blóði, svo
að Óðinn megi vera ánægður? Ef hann þarf
okkar með, getur hann.komið sjálfur og sótt
okkur.«
«Hafið ekki heyrt hvað munkurinn sagði —
þér komist aldrei upp fyrir fossana.«
»Við skulum reka kerlingasögurnar hans of-
an í hann og ráða svo eitthvað af,« sagði
Smiður, stökk upp af þóftunni, sem hann sat
á, þreif öxi sína með annari hendi en fyrir
kverkar Fílammons með hinni — unglingurinn
var i dauðans hættu.
Það var í fyrsta sinn, sem Fílammon fann
á sér fjandmannstök. Það smaug ný tilfinning
í gegn um hverja taug hans, meðan hann varð-
ist hermanninum. Hanh þreif vinstri hendi um