Nýjar kvöldvökur - 01.02.1912, Page 20

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ana skal hann, eða fasteignina undir ham-
arinn.«
»Já, látið hann hafa það, hann hefir gott af
því, það kynni að lægja vitund í honum stolt-
ið og rostann.«
Að svo mæltu fór þessi ungi kaupmaður
leiðar sinnar, og var að grufla út í það á leið-
inn heim, hvernig hann ætti að fara að því að
fá fólk sitt til að una því, að hann að sex
viknum liðnum tæki svo greinilega niður fyrir
sig að ganga að eiga dóttur hins fyrirlitlega
okurkarls. [ockumsen var í þann veginn að
hverfa aftur inn í húsið, þegar hann alt í einu
beið við, teygði úr sér og setti fram álkuna,
um leið og andlit hans fékk ógeðslegan stór-
mennskusvip. Orsökin til þessarar breytingar,
sem alt í einu varð á karlinum, var, 'að mað-
ur grannleitur, en skarpleitur í andliti, með grátt
hár, nokkuð lotinn kom fyrir götuhorn rétt hjá
húsi okrarans.
»Pað var ágætt, að eg hitti yður heima,«
sagði hann, þegar hann var búinn að heilsa
karlin'um. »Má eg tala við yður fáein orð?«
»Ójá,« sagði Jockumsen seinlega, »ef það
eyðir ekki löngum tíma, því eg á annríkt þessa
stundina.« Svo fór hann á undan komumanni
inn í Iitla skrifstofu, sem var annarsvegar við
forstofuna. Ekki bauð hann aðkomumanni sæti
en sjálfur settist hann við skrifpúlt og fór að
blaða í skjölum, sem lágu þar.
»Hvað get eg gert fyrir yður, herra bæjar-
gjaldkeri?* sagði okurkarlinn hirðuleysislega.
»F*ér hafið krafist að fá alla skuld yðar
borgaða á þriðjudaginn,« svaraði komumaður
og strauk gráa hárið frá hinu bleika enni sínu.
»Hvað er um það, herra minn?» svaraði
Jockumsen með mannvonskulegum hrekkjasvip.
»Mér er ómögulegt að útvega peningana
á svo stuttum tíma.«
sPá verð eg að gera fjárnám í eignum yðar,
herra Bojsen, því peningana verð eg að fá.«
»t*ér gætuð þó að minsta kosti gefið mér
ofurlítið lengri frest,« sagði Bojsen og þurk-
aði svitadropana, sem komu fram á enni hans.
»Pér ættuð þó að hugsa um, að eg þrátt fyrir
þá upphæð sem eg nú skulda yður, hefi með
vöxtunum tvisvar sinnum borgað yður upphæð
þá, sem þér lánuðuð mér.«
»Um það er hér ekki að ræða.« sagði Jockum-
sen þurlega, »hér er eigi um annað að tala en
eg verð að fá mína peninga upp á skilding
eftir þeim bréfum, sem fyrir liggja.
Komumaður þagði um stund, það var sem
hann ætti í áköfu og þjáningarfullu innvortis
stríði. Svo tók hann aftur til máls með raust,
sem skalf af niðurbældri geðshræringu:
sRér verðið að gefa mér frest, Jockumsen.
.... Mér er ómögulegt að borga yður á
þessum tíma, og ef þér slakið ekki til, steypið
þér bæði mér og mínu fólki í hina mestu ó-
gæfu. Eg vil heldur borga . . . borga ...»
»Petta getur nú verið mjög gott alt sam-
an,« sagði okrarinn og horfði á þetta fórnar-
dýr sitt með augum, sem mannvonzkan skein
út úr, »en þaðerenginn vegur til þess, að eg
taki kröfu mína aftur. Það voru þeir tímar,
Bojsen, að þér þóttust flestum fremri hér í bæ
og horfðuð niður til mín með fyrirlitningu; á
þeim árum óskaði eg eftir inntöku í fína klúbbinn
ykkar. Og munið þér ekki, hvað þér sögðuð
þá? Hvað?« og okrarinn hló illhryssingslega,
»jú, það hefur margt breyzt síðan þið neituðuð
mér um inntöku í klúbbinn.«
Komumaður horfði á okrarann og andlit
hans var aðra stundina sem logandi eldur, en
hina hvítt sem snjór. Hann reyndi að tala, en
það var líkast því sem tungan neitaði honum
um aðstoð sína. Svo fálmaði hann eftir hurð-
arhandgripinu og fór út, og reikaði sem drukk-
inn maður; úti fyrir húsinu lá honum við að-
svifi, svo hann mundi hafa fallið um á götunni,
ef maður, sem gekk framhjá, hefði eigi séð
hvað honum leið, og tekið hann við hönd sér.
Þetta var organleikarinn.
»Hvað gengur að yður, Bojsen?« spurði
hann, <>Eruð þér veikur?«
»Snertur af aðsvifi,« svaraði hinn og dró
andann þungt nokkrum sinnum, »það líður frá.«
»Viljið þér ekki að eg fylgi yður heim?
Pér eruð ekki heilbrigður,«