Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Blaðsíða 8

104
NYJAR KV0LDV0KUR.
deyfandi angan, sefuðu skap haíis. Rarna sat
hann og beið . . . beið . . . beið. En það
var ekki til neins. Hann sá ekki neitt, sem hann
þráði. Hvert húsið var hennar hús? Hver glugg-
inn var að hennar herbergi? Sneri hann út að
strætinu? En hvað átti hann að vera að hugsa
um herbergi, sem stúlka bjó í? — Þarna stóð
opinn gluggi —og logaði á lampa inni fyrir —
og hann varð að líta upp —hann gat ekki gert
að því —og vonaði. Hann gekk meira að segja
nær, til þess að sjá betur inn í herbergið. Það
var hátt uppi, en samt sá hann þar bókahillur
og myndir á veggjunum. — Var þetta málróm-
ur? — Já, stúlkumálrómur; hún var að lesa
kvæði og las hátt; það heyrðist svo vel. Hreifð-
ist ekki blað á trjánum yfir höfðinu á honum?
Hann stóð og bifaðist ekki úr sporunum fyrir
forvitni.
Alt í einu þagnaði röddin og kvenmaður
gekk út að glugganum, stóð þar hreifingar-
laus, horfði upp í tindrandi stjörnuheimana þar
uppi og virtist teiga í sig himinljómann, þögn-
ina og blómaanganina. Gat það verið hún?
hann hafði æsilegan æðaslátt um allan líkam-
ann. Var það hugsanlegt? Hvað var hún að
gera?
Hann gat ekki greint andlitið. En tunglsbirt-
an sýndi honum slétt og fagurt enni, umlokað
af gullskýjum glitrandi hárlokka, sem féllu nið-
ur um hana og huldu hana hiður áð höndum.
Pær hafði hún lagt á brjóst sér og spenti
greipar. Var hún að biðjast fyrir? eða fékst hún
við galdur um lágnættið?
Hann hreifði sig snögglega til. Hún leit
niður, sá hann, lokaði glugganum og hvarf.
Hann sat og beið eftir, hvort hún kæmi ekki
aftur. Hann sárbölvaði sjálfum sér fyrir að hafa
rofið þessa fögru töfrasýn. En það var sama
hvað hann starði. Herbergið hélt áfram að
vera dimt sem áður. Og Fílammon varð magn-
þrota og doða dró yfir hann. Og þarna lá
hann í skjóli ilmþrunginnar suðurheimsnætur-
innar í rólegum blundi og draumarnir fóru
með hann heim í Láraklaustrið, sem hann unni
svo mikið.
TÍUNDI KAPÍTULI.
Sarntalið.
Pegar þjónarnir komu morguninn eftir til
þess að sópa kenslusalina, vaknaði Fílammon
og fór að ganga um strætin og var í ákaflega
þungu skapi. Hann hafði ekki smakkað mat
síðan um miðjan dag daginn áður. Hann hafði
sofnað aðeins þrjár stundir um nóttina áður,
og verið á sífeldum hlaupum báða dagana,
stundum í fullum ófriði, og aldrei haft frið til
þess að hvílast andlega eða líkamlega. Hann
var örmagna af hungri og þreytu, hann verkj-
aði í allan líkmamann eftir að hafa legið þarna
á steinleggingunni alla nóttina, og honum fanst
því, að hann væri alls ófær til þess að jafna
hugsánir sínar eða stilla taugar sínar undir
samtal það, sem í vændum var. Hann vissi
ekkert, hvernig hann ætti að afla sér matar.
en hendur hafði hann þó, og með þeim gæti
hann þó unnið sér inn aura með því að bera
byrðar. Svo gekk hann ofan á torgið, til þess
að fá sér vinnu —en þar var enga vinnu að
fá, Svo settist hann þar niður á hafnarkampinn.
Alt í einu var klappað vinsatnlega á öxl
honum. Hann leit við og sá þá litla daglauna-
manninn með körfu á höfði fulla af fíkjum,
vínberjum og vatnsmelónum, og fór Fílammon
þegar að langa í þær.
»Nú, því ertu ekki í kirkju kunningi? Sérðu
ekki alla heilögu mennina, sem streyma til
Kajsarejou þarna á bak við þig?»
Fílammon tautaði eitthvað ólundarlega, sem
ekki skildist.
»Nú, já, já, hefur farið út úr með þér og
eftirmanni postulanna? Hef eg spáð rétt í eyð-
urnar? Hefur guðrækilegt upphlaup og heilagt
rupl og ránskapur orðið heldur pipraður mat-
ur fyrir þína ungu tungu? A?»
Aumingja Fílammon. Hann var sár við
sjálfan sig af því hann fann að daglaunamaður-
inn hafði rétt fyrir sér. Honum óaði við því
að finna, að trúarbræður hans gerðu rangt.
Honum þótti ilt að gera annan eins gosa að
trúnaðarmanni sínum. Og þó þráði hann að