Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Blaðsíða 19

GAMLA HÚSIÐ
115
varð stöðugt daprari, þótt hann reyndi að
hughreysta hana, sagði hann: »Farðu í káp-
una þína, Jóhanna, og komdu með mér til jóm-
frú Didriksen og vertu hjá henni í nótt, eg
þori ekki að Iáta þig vera hér eina og hér
get eg ekki verið lengur. Með morgni skal eg
tala við föður þinn áður en hann verður var
við, að þú sért komin úr húsinu.«
»Vilhelm, má eg ekki heldur vera hér?«
sagði ungfrúinn raunamædd.
«Nei, þú verður að fara með mér, Jó-
hanna,« sagði organleikarinn ákveðinn, >'eða
treystir þú mér ekki fullkomlega?«
»Æ, jú! en----------það er þó svo þung-
bært að yfirgefa hteimili sitt á þennan hátt,»
sagði hún og fór að gráta.
Hún hlýddi samt elskhuga sínum þegjandi,
og litlu síðar stóðu þau í brauðbúðinni í gamla
húsinu frammifyrir jómfrú Didriksen. Hún
hélt á Ijósinu í annari hendi, en prjónunum
sínum í hinni og horfði undrandi á þau yfir
gleraugun. Busk sagði henni í fám orðum,
hvernig sakirnar stæðu í millum þeirra, og þvf
þau væru komin.
Gamla jómfrúin fórnaði upp höndunum
nokkrum sinnum glöð í bragði, fleygði svo frá
sér prjónunum og leiddi Jóhönnu inn í borð-
stofuna, hlýja og vel lýsta, og klæddi hana þar
úr yfirhöfninni og setti hana í legubekkinn,
klappaði henni á kinnarnar, tók svo um háls
henni og dró hana upp að sér og faðmaði
hana og klappaði allri utan og fullvissaði hana
um, að hún væri innilega glöð yfir að hún
hefði leitað athvarfs hjá sér.
Busk vildi lofa þeim að tala saman í næði
og laumaðist út úr stofunni og upp til Lynge.
> Hvar hefur þú verið í alt kvöld?« spurði
húsráðandi. »Eg fór heim til þín, en herberg-
in voru harðlæst hjá þér.«
»Já, eg var annarstaðar, eg var að sækja
litlu stúlkuna mína, hún er nú niðri hjá jómfrú
Didriksen í mesta yfirlæti. Guði sé lof, að eg
er búinn að ná henni frá heimili sínu.«
»Litlu stúlkuna þína?« tók Lynge upp eftir
honum og horfði undrandi í andlit vinar síns.
»Já, manstu ekki eftir að eg sagði þér, að
eg hefði stundum hitt góða stúlku úti hjá fá-
tæka fólkinu?«
»Jú, en hver er það?«
»Pað er Jóhanna Jockumsen, vinur minn;
nú skal eg segja þér það, að hún og eg höf-
um þekst í fjögur ár og þótt vænt hvoru um
annað, en beðið og beðið eftir því, að kring-
umstæðurnar yrðu oss eigi eins erfiðar og þær
hafa verið og bjartari tímar rynnu upp fyrir
okkur; þetta hafa verið erfið ár fyrir litlu,
viðkvæmu stúlkuna mína, en nú verður þú og
jómfrú Didriksen að taka okkur vesalingana að
ykkur og hjálpa okkur til að reisa bú.«
»Pað gerum við með sannri ánægju, góði
vinur,« sagði Lynge^og tók innilega í hendina á
Busk. »Guð veiti þér og henni eins mikla ánægju
og eg óska ykkur .... Svo þú hefur borið
þessa byrði þína aleinn, meðan eg hef fengið
hluttekningu, hughreysting og góð ráð hjá þér
til þess að bera mínar ímynduðu sorgir.*
Síðan gekk húsráðandinn nokkrum sinnum
fram og aftur um gólfið og sló sig utan með
höndunum, eins og hann væri að hegna sjálf-
um sér fyrir, hvað eftirtektarlaus hann hefði
verið um hagi vinar síns.
Pað var komið miðnætti, þegar Busk kvaddi
vin sinn, jómfrú Didriksen og ástmey sína; hún
hafði fundið hugsvölun í hinum hlýlegu við-
tökum gömlu jómfrúarinnar. Organleikarinn fór
svo beina leið heim til sín; það var svarta
inyrkur og nokkur rigning.
Pegar hann var kominn heim að húsdyr-
unum sínum og var að ljúka upp hurðinni,
heyrðist eins og hróp í fjarlægð utan frá eng-
inu, og fylgdi því skerandi vein.
»Stjörnuhegrinn«, tautaði Busk og staldr-
aði við og hlustaði, en heyrði ekkert meira
nema regnið drjúpa ofan í götupollana. Hann
fór því inn og lokaði dyrunum á eftir sér.
En það var ekki blístrandi hljóð stjörnu-
hegrans, sem hann hafði heyrt. Pað var síð-
asta neyðaróp um hjálp frá f dauðadæmdum
manni.
Morguninn eftir fann verkamaður umboðs-